Արդէն անցած են քառասուն օրեր, որ Գառնիկ Նիկոլեանը բաժնուեցաւ մեզմէ առ յաւէտ: Բոլորին համար անհաւատալի եւ անսպասելի գոյժ մըն էր, իմանալ, թէ Գառնիկը ոչ եւս էր: Ոչ ոք ուզեց հաւատալ դառն իրականութեան: Իւրաքանչիւրը իր կարգին պատմեց, թէ նոյն շաբթուան ընթացքին տեսած էր զինք` ժպտերես, հանդարտ եւ գոհունակ, լաւ տրամադրութեամբ տոգորուած:
Ընկեր Գառնիկ պատերազմի դաժան օրերուն եղած էր միշտ պատնէշի վրայ: Մար Մըխայէլի շրջանէն հասաւ Արեւմտեան Պէյրութ, Նշան Փալանճեան Ճեմարան` ազգային մեր հաստատութիւններու պաշտպանութեան համար:
Այդ օրերուն ստանձնեց շրջանի տղոց մատակարարման աշխատանքը «Արա Երեւանեան» ակումբիին մէջ: Ընկերներուն կողմէ սիրուած եւ յարգուած էր ան մինչեւ իր կեանքին վախճանը: Հաւատարիմ մնալով իր երդումին, արհամարհած է բոլոր վտանգները եւ պաշտպանը եղած էր ընկերներուն այդ օրերու դաժան պայմաններու մէջ:
Ամուսնացաւ 3 յունիս 1979-ին Սիրան Արսլանեանի հետ եւ կազմեց իր ընտանեկան բոյնը` ունենալով երեք դուստր` Թամար, Սալբի եւ Նիքոլ: Կնոջ հետ օրն ի բուն աշխատելով ունեցան իրենց անձնական ճաշարանը Պուրճ Համուտի շրջանին մէջ «Օննօ» անունով, ուր կ՛այցելեն հայորդիներ ու օտար զբօսաշրջիկներ:
Ազգային, միութենական թէ անձնական ճաշկերոյթներուն հաճոյքով եւ բծախնդրօրէն կը կատարէր իրեն վստահուած աշխատանքը: Վերջին շրջանին երկրորդ մեծ ճաշարան մը ունեցաւ Պատարոյի շրջանին մէջ: Ափսոս, որ չկարողացաւ վայլել իր աշխատանքին արդիւնքը:
Մնաց ՀՅԴ «Քրիստափոր» կոմիտէութեան տիպար դաշնակցական ընկերը: Կուսակցութիւնը ամէն բանէ վեր էր իրեն համար:
Յիշատակդ միշտ վառ պիտի մնայ ընկ. Գառնիկ, որովհետեւ ընկերները այնքան քաղցր յուշեր եւ տպաւորութիւններ ունին պատմելիք քու մասիդ, որ միշտ իրենց մտքերուն ու սրտերուն մէջ պիտի ըլլաս:
ԸՆԿԵՐ ՄԸ
