Թուրքիոյ վարչապետի նախկին գլխաւոր խորհրդական, յօդուածագիր Էթիեն Մահճուբեան թրքական «Սապահ» օրաթերթին մէջ «Հայերու ռազմավարութիւնը» խորագիրով իր յօդուածին մէջ կը գրէ, որ որեւէ համայնքի նման հայերն ալ մարդոց այն խումբերուն կողքին են, որոնք հայերու վիշտերը ամէնէն արմատական ձեւով կը բարձրաձայնեն: Ատիկա նաեւ ամէնէն դիւրին ուղին եղած է հայկական սփիւռքին համար: Եւ ատոր պատճառներէն մէկը այն է, որ Թուրքիան կը ժխտէ 1915-ը:
Ըստ Մահճուբեանի, ասիկա ռազմավարութիւն մըն է, որ բաղկացած է երեք մասերէ. 1) Ճանաչման հարցը իր պատմական պարունակէն հեռացնել եւ զայն նուազեցնել-հասցնել ցեղասպանութեան ընդունման, 2) Հասցէատէր դարձնել Թուրքիոյ պետութիւնը, որ պէտք է ճանչնայ, թէ կատարուածը ցեղասպանութիւն էր եւ 3) աքթիվիզմը բաւարար քաղաքականութիւն նկատել:
Ըստ անոր, անհեթեթ է կարծել, թէ որոշ երկիրներու կողմէ Հայոց ցեղասպանութեան ճանաչումը բարի կամքի դրսեւորում է: Ատիկա ընդամէնը Թուրքիոյ նկատմամբ անոնց քաղաքականութեան արտայայտութիւնն է, սակայն երբեք վերաբերմունքը 1915-ի մասին: Այս ձեւով 1915-ը հեռացուած է իր պատմական պարունակէն եւ վերածուած պատեհապաշտական քաղաքականութեան միաւորի:
Մահճուբեան կը նկատէ, որ իբրեւ զոհ` հայերը կարծած են, թէ իրենց դժբախտութեան ճանաչումը իրենց իրաւունքն է, սակայն պատմութիւնը արդար դատաւոր չէ, եւ 1915-ի ճանաչման համար հայերը պէտք է ճիշդ քաղաքական ռազմավարութիւն զարգացնեն այսօր:
Մահճուբեանի կարծիքով` հայերուն համար այդպիսի նոր ռազմավարութիւն կրնայ դառնալ այն, որ անոնք աւելի ճանաչում ակնկալեն թուրք հասարակութենէն, քան` իշխանութիւններէն, եւ աշխատին ճիշդ այդ ուղղութեամբ:
