Լիբանանեան համալսարանի հայ աշակերտութեան կազմակերպութեամբ եւ համալսարանի ուսանողական խորհուրդին հետ գործակցաբար, չորեքշաբթի, 15 ապրիլ 2015-ին, կէսօրէ ետք ժամը 4:00-ին, տեղի ունեցաւ Հայոց ցեղասպանութեան 100-ամեակին ոգեկոչման ձեռնարկը, Լիբանանեան համալսարանի կերպարուեստի ուսումնարանին առաջին բաժինին մէջ, Հատաս:
Լիբանանի, Հայաստանի եւ համալսարանի քայլերգներէն ետք, հանդիսավար Էլիան Նամէն Լիբանանեան համալսարանի աշակերտութեան անունով բարի գալուստ մաղթեց ներկաներուն:
Նամէն հակիրճ ձեւով ներկայացուց օրուան բանախօս Սօսի Սարգիսեանին կենսագրականն ու անոր գործունէութիւնը: «Սօսի Սարգիսեան, աւարտած է Յիսուսեաններու համալսարանի մարդագիտութեան բաժինը, բարձրագոյն ուսումը ստացած է ընկերաբանութիւն եւ տնտեսագիտութիւն գիտութեան մէջ:Ապա շարունակած է Լիբանանեան համալսարանի իրաւաբանութեան ոլորտը»: Ան նշեց, որ Սարգիսեանի ֆրանսերէնով առաջին հրատարակած գրութիւններէն էր «Է Լա Վի Գոնթինիւ» խորագրեալ յօդուածը, որ կը պարունակէր, Հայոց ցեղասպանութենէն ճողոպրած հայերու Լիբանան հասնիլը եւ անոնց դերակատարութիւնը Լիբանանի տնտեսական ու ընկերային կեանքին մէջ: Նամէն ապա բեմ հրաւիրեց օրուան բանախօսը:
Սօսի Սարգիսեան դասախօսեց «Հայերը Լիբանանի մէջ» նիւթը: Լիբանանահայ գաղութին մասին խօսելէ առաջ ան անդրադարձաւ Օսմանեան կայսրութեան կողմէ գործադրուած սպանդին` շեշտելով, որ թուրքը երբեք չկրցաւ եւ պիտի չկրնայ իրականացնել իր վաղեմի երազը, որովհետեւ հայը միշտ ալ կառչած է կեանքին: Սարգիսեան հայերէն լեզուին եւ հայկական աւանդութեան իւրայատկութիւններուն մասին անդրադառնալէ ետք հարցուց ներկաներուն,թէ արդեօք կը կարծե՞ն հայերը մոլեռանդ են: «Պանդխտեալ հայը Լիբանանի մէջ չէ ուզած ողորմութիւն, այլ միշտ ալ եղած է աշխատասէր: Իր օրինապահութեամբ, հաւատարմութեամբ, միասնականութեամբ եւ աւանդատիրականութեամբ դարձած է օրինակելի ազգ այլ ազգերու», աւելցուց Սարգիսեան:
Ան շեշտեց, որ 24 ապրիլը տօն չէ, այլ յարգանք մատուցելու օր է` խնդրելով Լիբանանէն, որ փակուին բոլոր գործատեղերը` իբրեւ յարգանք մէկուկէս միլիոն նահատակներուն: «Չենք կրնար չյիշել Լիբանանի նահատակները, որոնք քաջ գիտցան, թէ ինչ ըսել է վասն հայրենեաց նահատակուիլ»:
Հայոց ցեղասպանութեան գծով Սարգիսեան նաեւ անդրադարձաւ Վատիկանի մէջ Ֆրանչիսկոս պապին յայտարարութեան` յիշեցնելով ներկաներուն 301 թուականը, երբ հայերը եղան առաջին ազգը, որ քրիստոնէութիւնը ընդունեց իբրեւ պետական կրօն: Ան շնորհակալութիւն յայտնեց Լիբանանեան համալսարանին եւ անոր աշակերտութեան, որ այս առիթը ընծայեցին, որպէսզի ինքն ալ մաս կազմէ ցեղասպանութեան 100-ամեակի ոգեկոչութեան: «Ապրի՛ Լիբանանը» կոչով ան փակեց իր դասախօսութիւնը:
Լիբանանի համալսարանի դեղագործութեան բաժինէն Լիլիթ Նալպանտեան արտայայտեց իր սրտին խօսքը: Ան ամէն բանէ առաջ շեշտեց, որ 1915 կատարուածը անմարդկութիւն է, հաստատելով, որ հայ ուսանողը երբեք պիտի չմոռնայ, այլ` պիտի պահանջէ: Ան մարդկային իրաւունքին կառչելու կոչ ուղղեց բոլորին:
Համազգայինի «Բարսեղ Կանաչեան» երաժշտանոցն ալ բերաւ իր մասնակցութիւնը սոյն հանդիսութեան: Մարիա Եագուպեան քանոնի վրայ ներկայացուց «Երազ» եւ «Տրապիզոնցիների պարը» կտորները, իսկ Հելէն Ադամեան տուտուկով` «Երազ»-ը եւ «Քելէ-Քելէ»-ն:
Յաջորդաբար ցուցադրուեցաւ տաղանդաւոր բեմադրիչի Քարմէն Լապաքիի, «Մենք հայ ենք» վերնագիրով ժապաւէնը, որ առաջին անգամ հրապարակուած է 2004-ին «Հայերը Լիբանանի մէջ» խորագիրով:
Քարմէն Լապաքի նախ խօսեցաւ «Մենք հայ ենք» ժապաւէնին մէջ զետեղուած նիւթերուն մասին, ապա ներողութիւն խնդրեց ներկաներէն թէ այն ինչ որ ցուցադրուեցաւ վերամշակուած է եւ տակաւին ամբողջական է:
Նշենք, որ ժապաւէնը ստացած է ARPA-ի մրցանակ եւ համաշխարային լաւագոյն վաւերագրական ժապաւէնի տիտղոս:
Հանդիսութիւնը փակեց Համազգայինի «Բարսեղ Կանաչեան» երաժշտանոցի տհոլի խումբի աշակերտութիւնը` իւրայատուկ կատարողութեամբ, որմէ ետք տեղի ունեցաւ մոմավառութիւն եւ որմազդի վրայ ստորագրութիւն:
