ՑՈԼԱԿ ԹԻՒԹԷԼԵԱՆ
Արդէն տարի մը անցաւ այն անգութ ու քարսիրտ օրէն, երբ ցուրտ հողին յանձնեցինք ուժասպառ մարմինը մեր բոլորին սիրելի Կասիկին, որ երիցութեան կարգը առանց յարգելու, նախախնամութեան մէկ յատուկ կարգադրութեամբ, մեկնեցաւ հանդարտ եւ անաղմուկ` միանալու Սիմոն եւ Ալիս Թիւթէլեաններուն, որոնց այս անցաւոր աշխարհին վրայ ծանօթանալու բախտն իսկ զլացուած էր իրեն, ինչպէս նաեւ` բաժնելու երկնային մտերմութիւնը Արամ պապային, Եղիս մամային, տոքթ. Վարուժանին եւ Թիւթէլեան ընտանիքի երկնաբնակ միւս ննջեցեալներուն, առանց անդրադառնալու, որ իր այս արարքով զիս կրկնակի որբ կը դարձնէր:
Մեկնեցաւ ֆիզիքապէս, բայց իբրեւ ոգեղէն ներկայութիւն եւ ապրած ու չապրած օրերուս յատուկ քաղցրութիւն, իւրայատուկ հմայք եւ նոյնքան առանձնայատուկ նշանակութիւն պարգեւած ոգեղէն ներկայութիւն` անցնող մէկ տարուան ընթացքին ամէն օր ա՛լ աւելի ամբողջացաւ եւ դարձաւ քայլերս լուսաւորող ամէնօրեայ անփոխարինելի ուղեկից:
Իմ տարիքիս հասնողներուն օրերը հաշուըւած են: Միամիտ չեմ, փա՜ռք Աստուծոյ, եւ գիտեմ, որ ապագան այլեւս հեռու նպատակակէտ մը չէ, այլ կը քալէ իմ կողքիս, չըսելու համար, որ նոյնիսկ կը վազէ:
Ես շատ պիտի փափաքէի, որ ինձմէ առաջ մեկնողներուն չափ արժանի զաւակը ըլլամ իմ երկրորդ մեծ ընտանիքիս: Իբրեւ եօթանասուն տարուան կուսակցական` շատ բան կը պարտիմ իմ աննման ընկերուհիներուս եւ ընկերներուս, որովհետեւ անոնք ո՛չ միայն յատուկ ջերմութեամբ քաղցրացուցած են կեանքս, այլեւ ինծի պարգեւած հոգեկան բացառիկ հարստութիւն: Սիրած եմ զիրենք անկեղծ եւ փոխադարձ սիրով, միասնաբար բաժնած ենք լաւ ու վատ օրեր եւ միշտ վայելած եմ իրենց անվերապահ զօրակցութիւնը:
Պարտական եմ իրենց եւ ժամանակը շատ կարճ է` շիջեցնելու համար բոլոր մեծ ու փոքր պարտքերս:
Օգնենք իրարու եւ օգնեցէք ինծի, որ մեկնելէս առաջ, մէկ մարդու պէս միացած, այս փուճ աշխարհին ըսենք. «ՄԵՆՔ ՄԷ՛Կ ԵՆՔ»:
Չհամաձայնելով բանաստեղծին, որ կ’ըսէ.
«Եւ մահամերձն ալ կ՛ուզէ երկու բան.
Նախ կեա՜նքը, վերջը լացող մ՛իր վրան»,
ազատերգակ իր գրչեղբօր հետ ձայնակցելով եւ անոր խորիմաստ խօսքը բարեփոխելով` կ’ըսեմ իմ կարգիս`
«Ամենայն տեղ մահը մի է,
Մարդ մի անգամ պիտ’ մեռնի,
Բայց երանի այն մարդուն,
Որ երգելով կը մեկնի»:
