Ն. ՊԷՐՊԷՐԵԱՆ
Յունուար 30-ին լոյս աշխարհ եկած է հայ ժողովուրդի մեծ անմահներէն Մովսէս Խորենացին, որ իր բանաստեղծական վարակիչ շունչով եւ իմացական¬իմաստասիրական լայն հորիզոնով կը հանդիսանայ Հայոց Պատմահայրը եւ Հայ Ազգային Ոգիին գաղափարախօսը:
Ս. Գրիգոր Լուսաւորիչ մեր ժողովուրդին տուաւ ազգային եկեղեցի` հայացնելով քրիստոնէական հաւատքը:
Ս. Մեսրոպ Մաշտոց ստեղծեց հայոց գիրերը ու յաւերժութեան արժանացուց հայոց մայրենին:
Իսկ Մովսէս Խորենացի հանդիսացաւ հայ ժողովուրդին այն մեծ իմաստունը, որ ազգային պատմութիւն ջամբեց հայոց սերունդներուն` սեփական արմատներուն կառչած մնալու, մեր նախնիներու հոգեմտաւոր հարուստ ժառանգութեամբ հպարտանալու եւ ժամանակներու փորձութիւնները հայօրէ՛ն դիմագրաւելու գաղափարական թեւ ու թռիչք տալով:
Շատ գրուած է Խորենացիի «Հայոց պատմութեան» գիտական բնոյթ չունենալու հանգամանքին մասին, բայց պատմագիտականօրէն ամէնէն թերահաւատ ու խստապահանջ հեղինակներն ու քննադատներն անգամ անվարան խոնարհած են Հայոց Պատմահօր նուաճած անփոխարինելի աւանդին առջեւ, որովհետեւ Խորենացին միայն պատմութիւն չգրեց, այլեւ հայոց ազգային ոգին շնչաւորեց` զայն իբրեւ զէն ու զրահ կտակելով մեր ժողովուրդին:
Խորենացիի մասին պահպանուած կենսագրական տեղեկութիւնները ժլատ են: Անոնց մեծ մասը կը պարտինք նոյնինքն Խորենացիին, որ իր «Հայոց պատմութեան» էջերուն պատահականօրէն ակնարկած է իր կեանքի մանրամասնութեանց:
Հանրագիտական աղբիւրներուն մեծամասնութիւնը համաձայն է, որ Մովսէս Խորենացին ծնած է 5-րդ դարասկիզբին` 410- 415 թուականներուն: Նոյնպէս ընդհանուր է այն ենթադրութիւնը, որ Խորենացի ծնած է Տարօն գաւառի Խորնի կամ Խորոն գիւղը: (Կայ նաեւ վարկած, որուն համաձայն Խորենացիի ծննդավայրը Սիւնիքի Հաբանդ գաւառի Խորեա(ն) գիւղն է):
15¬16 տարեկանին, մօտաւորապէս 427 թուականին, Խորենացի ուղարկուած է Վաղարշապատ` ուսում ստանալու համար: Վաղարշապատի դպրոցին մէջ ան եղած է Մեսրոպ Մաշտոցի եւ Սահակ Պարթեւի կրտսեր աշակերտներէն մէկը: Ուսանած է 5-6 տարի` բացի հայերէնէն սորվելով նաեւ յունարէն ու ասորերէն:
431 թուականէն ետք, հաւանաբար 434-435-ին, ուսուցիչները Խորենացին այլ աշակերտներու հետ ուղարկած են Եգիպտոսի Աղեքսանդրիա քաղաքը, որ կը նկատուէր այդ ժամանակաշրջանի աշխարհի հոգեմտաւոր կարեւորագոյն կեդրոններէն մէկը, որպէսզի հայ ուսումնականները իրենց պատրաստութիւնը ամբողջացնեն եւ «իսկական ճեմարանին մէջ կատարելագործուին»:
Աղեքսանդրիոյ մէջ Խորենացի կատարելագործեց ոչ միայն օտար լեզուներու, յատկապէս յունարէնի իր իմացութիւնը, այլեւ հմտացաւ փիլիսոփայութեան, քերթողական արուեստին, երաժշտութեան, ճարտասանութեան, աստուածաբանութեան եւ պատմութեան ճիւղերուն մէջ:
Շուրջ 5-6 տարուան ուսումէ ետք Խորենացի եւ իր ընկերները բռնեցին հայրենիք վերադարձի ուղին` նաւ առնելով դէպի Յունաստան: Սակայն ծովային սաստիկ քամիները անոնց նաւուն ուղղութիւնը փոխեցին եւ նաւը յայտնուեցաւ Իտալիոյ ափերը: Օգտուելով առիթէն` հայ երիտասարդ ուսումնականները որոշեցին այցելել Հռոմի սրբավայրերը եւ մօտէն ծանօթանալ ատենի քաղաքակրթական այդ կարեւոր կեդրոնատեղիներուն: Այնուհետեւ խումբը շարունակեց իր ճամբան եւ հասաւ Աթէնք, ուր անցուց ամբողջ ձմեռ մը` շարունակելով ծանօթացման եւ ուսումնասիրութեան իր շփումները հելլէն մշակոյթին հետ:
Գարնան խումբը վերադարձաւ Հայաստան: Բայց անոնք Վաղարշապատ հասան Սահակ Պարթեւի եւ Մեսրոպ Մաշտոցի վախճանումէն` 440 թուի փետրուարէն ետք: Այս առիթով Խորենացի անկեղծ ու խոր յուզմունքով արտայայտած է իր ապրումները` գրելով, թէ` «նոյնիսկ չհասայ տեսնելու անոնց աչքերուն փակուիլը, լսելու անոնց վերջին խօսքն ու օրհնութիւնը»:
461 թուականին Խորենացի կարգուեցաւ Բագրեւանդի թեմակալ առաջնորդ եւ ծաւալեց մանկավարժական, գրական եւ թարգմանական բեղուն գործունէութիւն: Իսկ 470-ականներու վերջը, իշխան Սահակ Բագրատունիի պատուէրով, ան ձեռնարկեց իր «Պատմութիւն Հայոց» մատեանի ստեղծումին, որ աւարտեցաւ 482-ի նախօրէին` մինչեւ Սահակ Բագրատունիի մահը:
«Պատմութիւն Հայոց» աշխատութիւնը բաղկացած է 3 գիրքերէ:
Առաջինին մէջ Խորենացի կը ներկայացնէ հայ ժողովուրդին ծննդաբանութիւնը` մանրամասնօրէն լուսարձակի տակ բերելով հայոց անուանադիր նախնիին` Հայկ նահապետի եւ անոր սերունդներուն (Արամ, Արամանեակ, Արա եւ ուրիշներ) գործունէութիւնը:
Երկրորդ գիրքը նուիրուած է Արշակունեաց արքայատոհմի պատմութեան եւ կը հասնի մինչեւ Հայաստանի մէջ քրիստոնէութիւնը պետական կրօն հռչակելու դարակազմիկ քայլին իրադարձութիւններու նկարագրութիւնը:
Երրորդին մէջ շարադրուած է Տրդատ Գ. Մեծի յաջորդներուն, Պարսկաստանի ու Հռոմի միջեւ Հայաստանի առաջին բաժանման (387 թ.) եւ Արշակունեաց թագաւորութեան անկման (428 թ.) պատմութիւնը:
«Հայկական Հանրագիտարան»-ի արժեւորումով, «Պատմութիւն Հայոց»-ը հին Հայաստանի պատմութեան եզակի եւ ստուգապատում սկզբնաղբիւր է. մանրամասն տեղեկութիւններ կը հաղորդէ հին հայկական հեթանոսական կրօնի, մշակոյթի ու դիցաբանութեան, Հայաստանի քաղաքական, տնտեսական, մշակութային եւ հասարակական կեանքին, ինչպէս նաեւ դրացի ու հեռաւոր երկիրներու պատմութեան վերաբերեալ:
Մատենագիտական աղբիւրները կ՛ընդգծեն, որ հակառակ իր անձին նկատմամբ եղած հալածանքին ու անտարբերութեան` Խորենացի եռանդուն կերպով նուիրուեցաւ գրական աշխատանքի: Կատարեց թարգմանութիւններ: Գրեց ինքնուրոյն երկեր` քերթողական, իմաստասիրական եւ աստուածաբանական: Տարածում գտած է այն զրոյցը, թէ ծերութեան տարիներուն Պատմահայրը ի վերջոյ արժանացաւ գնահատանքի, արժանացաւ մեծարանքի եւ ստացաւ եպիսկոպոսական աստիճան:
Խորենացի վախճանեցաւ 490-ականներու սկիզբը` հիւանդութեան ու աղքատութեան մէջ:
Հայոց պատմահօր ծննդեան տարեդարձին առիթով կը հնչեցնենք Խորենացիի գաղափարական կտակը հանդիսացող թեւաւոր խօսք.
«Թէեւ մենք փոքր ածու ենք եւ թուով շատ սահմանափակ ու զօրութեամբ թոյլ եւ շատ անգամ օտար թագաւորութեանց կողմէ նուաճուած, բայց եւ այնպէս մեր աշխարհին մէջ ալ գրելու եւ յիշատակութեան արժանի շատ սխրագործութիւններ են կատարուած»: