Թանկագին Բարեկամիս` Ժոզեֆ Ճապրայեանի Մահուան Քառասունքին Առիթով

ՄԵՍՐՈՊ ՔԵՆՏԻՐՃԵԱՆ

Թանկագին բարեկամս ու անգին եղբայրս` Ժոզեֆ,

Չէի կրնար պատկերացնել, որ օր մը, մահուանդ` քառասունքին առիթով, ինծի բաժին պիտի իյնար այս քանի մը անշուք բառերը գրելու իբրեւ դամբանական:

Քու վաղահաս ու անսպասելի մահդ մեզ բոլորս ցնցեց ու անակնկալի առջեւ դրաւ` քար լռութեան մատնելով մեր սրտերը:

Բայց այդ լռութեան մէջ ալ սրտիս խորքէն կը տեսնեմ քու ժպիտդ, կը լսեմ քու ձայնդ եւ անսահման սէրդ, զոր բաշխեցիր իբրեւ եղբայր եւ սկաուտ:

Սրտի պարտք համարեցի գոնէ հրաժեշտի երկու խօսք գրել` վերյիշելու համար այն գեղեցիկ ու պայծառ անցեալը, որ միասին անցուցինք ըլլայ Սուրբ Մեսրոպի արիներու շարքերուն մէջ եւ աւելի ուշ մեր ընտանիքներու կապերուն ու ջերմ յարաբերութեան ճամբով:

Ընտանեօք խրախճանքներու մասնակցեցանք,   անվերջ շաբաթավերջեր  կազմակերպեցինք, ուրախ եւ տխուր պահեր ապրեցանք, ու մեր զաւակները մեծ յարգանքով եւ սիրով քոյր ու եղբօր պէս մեծցան միասին:

Սրտիս խորէն կը գրեմ այս տողերը: Այսօր կը բաժնուիմ անձէ մը, որ ոչ միայն բարեկամ էր, այլ` հոգեհարազատ եղբայր մը: Կեանքիս մէջ կը համարեմ օրհնութիւն մը, որ իրեն նման անձ մը ճանչցայ սկաուտական օրերէն սկսեալ:

Ժոզեֆ  Ճապրայեան պատանեկութենէն անդամակցած է Սուրբ Մեսրոպի արիներու խումբին:

Սկաուտական մկրտութեան ծածկանունով` «PELICAN», մեր բոլորին կողմէն ճանչցուած էր` որպէս բարի, ժպտադէմ, տիպար, աշխատասէր, աստուածավախ եւ օրինակելի սկաուտ ու խմբապետ մը:

Միասին բաժնեկցեցանք մեր պատանեկութեան տարիները, միասին խարոյկներու շուրջ երգեցինք, միասին անձրեւի տակ քալեցինք, միասին լեռներ բարձրացանք, միասին աղօթեցինք, մի՛շտ միասին:

Ան օրինակ հանդիսացաւ մատղաշ սերունդներուն` անոնց մէջ սերմանելով մարդկային, քրիստոնէական, հայրենասիրական ու սկաուտական արժէքները:

Երկար տարիներ շարունակ սերունդներ կոփեց ու դաստիարակեց` Հայ եկեղեցւոյ ու հայ ազգին պարգեւելով արժանընտիր հայորդիներ, որոնք նոյն շունչով ու կորովով Սուրբ Մեսրոպի արիներու դրօշը բարձր կը պահեն ամէնուրեք:

Իր համեստ նկարագիրին շնորհիւ` ան կը վայելէր բոլորին յարգանքը: Սիրուած առաջնորդ ու սկաուտապետ մըն էր: Ան սկաուտ էր ոչ միայն համազգեստով, այլ` սկաուտական բարձր ոգիով ու արժէքներով, զորս խորապէս մարմնաւորած էր իր կեանքին մէջ:

Սիրեց ծառայել, սիրեց առաջնորդել` «առանց հանգիստ փնտռելու, առանց սպասելու ուրիշի վարձատրութեան»: Կը ձգտէր տալ միշտ իր լաւագոյնը, որուն համար կը զոհէր տուն-տեղ ու հանգիստ:

Սուրբ Մեսրոպի արիներու մեծ ընտանիքին անունով, արի-արենոյշներուն, հոգեւոր վարիչներուն եւ վարչական հին թէ նոր սկաուտներուն անունով քեզի կ՛ըսենք` «Հողը թեթեւ գայ վրադ, սիրելի՛ PELICAN»:

Է՜յ Ժոզեֆ, սկաուտական կեանքի կնքահայրս ու հարազատ բարեկամս: Թո՛ղ այս քանի մը համեստ խօսքերս խունկ ու աղօթք դառնան` կազմելով գեղեցիկ ծաղկեպսակ մը քու թարմ շիրիմիդ վրան:

Այսօր մեր աչքերը արցունքով լեցուն են, բայց մեր հոգիները լեցուն են շնորհակալութեամբ: Շնորհակալ ենք Աստուծոյ` 50 տարուան քու բարեկամութեանդ, օրինակիդ ու ծառայութիւններուդ համար:

Շնորհակալ եմ, մանաւանդ որ մահէդ մէկ օր առաջ մեր տունը հանդիպեցար եւ հրաժեշտ տուիր մեր ընտանիքի բոլոր անդամներուն: Կարծես գիտէիր, թէ այդ այցելութիւնդ վերջին ցտեսութիւնդ պիտի ըլլար մեզի:

Թո՛ղ օրհնեալ ըլլայ բարի յիշատակդ, եւ անմահ մնան կատարած ազգապարծան ու ազգօգուտ ծառայութիւններդ:

Իսկ քու ընտանիքիդ, զաւակներուդ եւ հարազատներուդ կը յայտնենք մեր խորին եւ անկեղծ ցաւակցութիւնները` հայցելով երկնային մխիթարութիւն:

Անոնք արդարօրէն հպարտ կրնան ըլլալ քեզմով, քանի որ եղար օրինակելի ամուսին ու նուիրեալ հայր, եղար պատուաբեր ընկեր ու սիրեցեալ եղբայր, եղար տիպար սկաուտ եւ խմբապետ:

Թէեւ Ժոզեֆ Ճապրայեանը  ֆիզիքապէս առյաւէտ բաժնուեցաւ մեզմէ, սակայն անոր պատուաբեր անձն ու պայծառ յիշատակը միշտ վառ պիտի մնան մեր մէջ:

Քրիստոնէական եւ մեր պապերու հաստատ հաւատքով քեզի կը կրկնեմ բառերը սկաուտական հրաժեշտի երգին, որ քանիցս միասին երգեցինք:

«Ցտեսութիւն մըն է, եղբա՛յր, միայն ցտեսութիւն:
Դարձեալ զիրար կը հանդիպինք ու կ՛երգենք միաձայն»:

Ամենաբարին Աստուած թող ընդունի քեզ իր երկնային յարկերուն մէջ:

Բարի՛ ճանապարհ, ընկեր սիրելի:

Պէյրութ, 20 օգոստոս 2025