Եղբայրներս` արաբները, աւելի երջանիկ են:
Գոնէ ցաւի աղբիւր մը ունին:
Գաղափարի, շունչի, գոյներու անուններ ունին:
Իրարու քովէն անցած պահուն բարեւել գիտեն, խունկը ճիշդ տեղը վառել գիտեն: Երազներուն անուն տալ գիտեն, երազել գիտեն ու երազին համար մեռնիլ ալ գիտեն:
Հիմա հին տեսարանը նորէն կը կրկնուի, եւ Համրա փողոցի կիրակնօրեայ լռութիւնը առագաստի մը պէս կը բացուի…
Այդ լռութիւնը տուփի կը վերածեմ, կը բանամ տուփը երանութեան օրերու…
Քանի՜ քանի՛ ընկերներու նկարներ, քանի անգամ կրակ հանած անուններ, միասին կրակ բացած, միասին սիրած, միասին ճաշի նստած, միասին աղօթած …
Ու հիմա` հեռացած:
Ցաւը միայն հեռացումի մասին չէ, հին բառերուն կառչելու մասին չէ:
Անցեալը չէ ցաւը, ոչ ալ ապագայի ահն է:
Ընկերներու կորուստն ալ չէ ցաւը, այլ` ահագնութիւնը եւ սարսուռը, երբ կը կիսես կիրակնօրեայ տօթը եւ կը ճմլես բոլոր սէրերդ ափիդ մէջ:
Կարծես աշխարհի սկիզբը մոռցեր ես, մոռցեր ես Պարպարի պէօրէկները, ճերմակ Թոյոթան, որ կը կիսէր այդ վիրաւոր մայրաքաղաքի սիրտը:
Ցաւոտ լեարդներու մէջ եւ մինչեւ առաւօտները լուսցնելու գաղափարական վէճերը, որոնք քեզ պիտի տանին մինչեւ հեռուներ…
Ցաւը անցեալի քրտինքը չէ, կեանքի փիլիսոփայութիւնը եւ մահերը չեն, որոնք կը ծաղկին ամէն վայրկեան…
Ցաւը լրագրութիւնը չէ, երաժշտութիւնը չէ, կորուստներու մեծ պահը չէ… եւ կանացի պայուսակի աթէլիէներէն ելած ծուխը չէ..
Ում Քալթումին ձայնի ճիչը չէ ցաւը, հեռացումը չէ, ոչ ալ կապուած բերաններու շքերթն է…
Ցաւը ամայութիւնը չէ, ստրկութեան պահը չէ, այս շքեղ լեզուին մահը չէ, որ հիմա Երեւանի մայթերէն կը սահի եւ հեռադիտակով կը դիտարկէ «Քովիտ»-ի առանձնութիւնները:
Ցաւը մեծ կորուստի մը վերջին երգին լռութիւնը չէ, աղմուկը չէ համայնավարներուն…
Ցաւը, տակաւին, Պերլինի պատը չէ, ահագնացումը չէ եւ դաշնակցական ընկերներու յիշատակը չէ միայն:
Ցաւը մեր հաւաքական մարմինն է, մեր սփոփանքն է, մեր անճրկումը, մեր լեզուակապութիւնը եւ սպիտակ քողը, որ մեր վրայ նետեցին վերջին օրը հեռացումի:
Ցաւը կիրքէն ետք եկած պարապութիւնը չէ, ամլութիւնը չէ, հեռետիկոսութիւնը չէ, աթոռին վրայ մեռնելու փափաքը չէ:
Ցաւը դուն չես, ընկալումդ չէ, սփռուածութիւնդ կամ առաւօտեան սուրճդ չէ, դանդաղ-մեռնող ռուսական կազի եւ թրքական կրակի միջեւ:
Յուլիսեան տապին մէջէն քեզի կը թուի, որ ամէն ինչ հիմա պիտի մեռնի…
Բոլոր սէրերը կը մարին, ու դուն առանձինդ քու սուրբիդ հետ, թաղէ թաղ եւ ամայութիւնէ ամայութիւն պիտի փնտռես բանաստեղծութեան վերջին շիթը, վերջին քրտինքի կաթիլը եւ վերջին սերմդ կանգնումի աւարտին:
Ցաւը կորուստը չէ տակաւին, ոչ ալ Սալին վերնայարկին վրայ մեզի տրուած «կանաչ տերեւներ»-ու հանրագումարն է:
Նստած ես բանաստեղծութեան կեդրոնը եւ կը փնտռես սպիտակ աչքերդ դիտարկելու համար գալիք աղմուկները եւ մեծ կորուստները, որոնք դեռ պիտի հասնին մեթրոյի վերջին կայարանին առջեւ…
Ցաւը միայն կորուստը չէ, ըլլալը չէ, սիրելը չէ, այլ` պատրաստուիլը մեծ թռիչքի մը, որ վերջ չունի եւ ոչ ալ սկիզբ…
Շատախօսութիւն ալ չէ ցաւը:
Այլ` միայն լռութիւն…