ԿԱՐՕ Կ.
Ընդհանրական դարձած է ֆութպոլի պարագային, բայց պասքեթպոլի պարագային ալ նոյնն է: Թիւ 12-ն ֆութպոլի մէջ ան չէ, որ կը կրէ թիւ 12 շապիկը, այլ` դաշտին 11 մարզիկներու կողքին կեցող հաւատարիմ համակիրն է:
Մենք` իբրեւ ՀՄԸՄ-ական, աւելի հետաքրքրուած էինք ֆութպոլով նախորդ դարու 80-ական կամ 90-ական թուականներուն, մանաւանդ որ անիկա թիւ 1 մարզախաղն էր Լիբանանի մէջ ալ:
Օրերը եկան ու գացին եւ այդ մէկը պարզապէս յիշատակ դարձաւ, վիտէոներու կամ նկարներու մէջ մնաց, եւ այս օրուան պատանիները չեն տեսած կամ ականատես չեն եղած այդ բոլորին:
Այդ ալ ըսեմ, որ լիբանանեան ֆութպոլի քայքայումի պատճառը 1990-ականներու ֆութպոլի ֆետերասիոնն էր, որ բռնի ուժով կողմնակցութիւն կ՛ընէր յօգուտ արդէն իսկ զօրաւոր Անսարին` առիթ չտալով միւս խումբերուն, որ մրցակցին: Այս մօտեցումէն ամէնէն աւելի տուժեցին քրիստոնէական խումբերու համակիրները, որոնց խումբերը 2000 թուականէն ետք որոշեցին անիմաստ դրամ չծախսել եւ հետզհետէ մեկնեցան ուժեղացնելու պասքեթպոլը:
ՀՄԸՄ իր կարգին սկսաւ զօրացնել պասքեթպոլի խումբը, խումբը Բ. դասակարգէն բարձրացաւ եւ 2018-ին դարձաւ Լիբանանի ախոյեան:
Ճիշդ է, որ քայլ պահելը դժուար էր Ռիատիի, Սաժեսի, Պէյրութի կամ Շանվիլի ծախսած միլիոններուն հետ, բայց պատասխանատուները կը փորձեն քիչ պիւտճէով պահել պայքարող խումբ մը:
Հոս մեծ դերը համակիրներուն վստահուեցաւ: Թիւ 6 մարզիկին` համակիրին շնորհիւ տեսանք, թէ ՀՄԸՄ-ի պասքեթպոլի խումբը որքա՛ն լաւ պասքեթպոլ կրցաւ ցուցաբերել շաբաթ գիշեր` Պէյրութի դէմ:
Չար բախտը միշտ ներկայ էր… Քանի մը օր առաջ, Գէորգ Գէորգ, որ պահեստի աթոռներուն վրայ շատ քիչ առիթ կ՛ունենար դաշտ ներկայանալու, մեկնեցաւ Հալէպ` միանալու ՀՄԸՄ Հալէպին, բայց… Կերի Չիւիչեանի վիրաւորուիլը, ապա Պէյրութի դէմ մրցումին սենթըր Եոաթ Ալոքի վտարումը, ինչպէս նաեւ Պասել Հարֆուշի վիրաւորուիլը անել կացութեան մատնեցին խումբը, մարզիչ Ճօ Մոժաէսի գործը աւելի դժուարացաւ: Պահեստի աթոռներուն վրայ կային Փիթըր Տեքերմէնճեան, Ժոզեֆ Խուրի, Ճէյսըն Սուֆան եւ Մարք Քայյալ, որոնք անմիջապէս դարձան հիմնական մարզիկներ վիրաւորներու փոխարէն: Այդ պահեստի մարզիկները պէտք ունէին քաջալերանքի` թիւ 6-էն, որուն անընդհատ քաջալերանքին շնորհիւ հիմնական մարզիկները փոխարինածները բաւական լաւ ձեւով կրցան խաղալ եւ 18 կէտով ետ մնալէ ետք կրցան հասնիլ Պէյրութի, եւ եթէ Ճորտընի 3 կէտնոց վերջին գնդակը մտնէր, ՀՄԸՄ նոյնիսկ կրնար յաղթել: Բայց իրականութեան մէջ յաղթանակ էր այդ մէկը թէ՛ մարզիկներուն համար, թէ՛ ալ համակիրներուն համար, որոնք իրենց գլուխները բարձր տուն մեկնեցան:
Մարզական աշխարհը իրար կապուած է: Եթէ համակիրները լաւ ձեւով ոգեւորեն եւ քաջալերեն խումբը, Բ. դասակարգի մարզիկներն ալ իրենց կարողութենէն աւելի կրնան տալ:
Հոս է կարեւորութիւնը թիւ 6-ին (պասքեթպոլի պարագային): Պէտք չունինք նախանձելու Սաժեսի կամ Ռիատիի համակիրներուն, երբ ունինք համակիրներ, որոնք «Աղբալեան-ՀՄԸՄ» մարզամշակութային համալիրը վերածած էին տօնակատարութեան: Մթնոլորտը կը նմանէր 2017 կամ 2018 տարիներուն, երբ դաշտը կ՛ողողուէր համակիրներով: Թերեւս նոյնքան չէ թիւը համակիրներուն, բայց կարեւորը որակն է եւ քաջալերանքի ընթացքը:
