1979-ին Զաւարեան ուսանողական միութիւնը պահանջը զգաց իր ձայնը լսելի դարձնելու եւ միտքերը տարածելու ոչ միայն հայ ուսանողութեան եւ հայ համայնքին, այլ Լիբանանի բոլոր ուսանողներուն: Այս նպատակով հրատարակեց «Zavarian Monthly»-ն, որ նախնական շրջանին անգլերէն եւ արաբերէն լեզուներով էր, իսկ հետագային նաեւ աւելցաւ ֆրանսերէն լեզուն եւ կոչուեցաւ «Zavarian Review»:
Զաւարեան ուսանողական միութեան 120-ամեակին առիթով վերահաստատեցինք այս պահանջը, եւ այս տարի պարբերաթերթը կրկին լոյս տեսաւ 14 տարուան դադարէ ետք, գիտակցելով, որ միութեան համար թանկարժէք ժառանգութիւն մըն է անիկա, որ պէտք է ապրի եւ փոխանցուի սերունդէ սերունդ: Թէեւ այժմ կ’ապրինք նորարարութիւններու աշխարհին մէջ, սակայն մեր սերունդը ի շահ նորարարութեան` նախկին արժէքները չի մոռնար, եւ մեր սերունդը գիտէ աւանդական գրութեան արժէքը. անիկա մեր յիշողութիւնն է, մեր ինքնութիւնը, մեր հոգեկան ու մտաւոր ժառանգութիւնը: Գիրը` ըլլայ տպուած թուղթին վրայ կամ թուային կերպով մեր հեռախօսներուն մէջ, սահմանափակուած չէ իր ձեւաչափով, այլ իր կարողութեամբ` ներշնչելու, տեղեկացնելու եւ գոյատեւելու:
Այսօր, երբ աշխարհը աւելի փոխկապակցուած է, աւելի քան երբեք, մեր կարծիքները սահմաններ չեն ճանչնար: Բայց եթէ մենք մեր խօսքը միայն մէկ լեզուով արտայայտենք, ան կրնայ մնալ փակ շրջանակի մը մէջ, հասանելի` միայն մեր անմիջական միջավայրին: Այդ իսկ պատճառով քաղաքական մտածողութիւնը, գաղափարները եւ տեսլականները պէտք է տարածուին տարբեր լեզուներով, որպէսզի լսելի դառնան եւ ազդեցութիւն ունենան աւելի լայն շրջանակներու վրայ:
Օրինակ, երբ կը խօսինք Արցախի մասին, անհրաժեշտ է, որ մեր պատմութիւնն ու փաստարկները չմնան միայն հայերէնով: Եթէ մենք լռենք, ուրիշները պիտի լեցնեն այդ բացը` իրենց շահերուն համապատասխանող պատմութիւններով:
Մեր ժամանակները տեղեկատուութեան պատերազմներու շրջան են. ո՛ր պատմութիւնը աւելի արագ կը տարածուի, ան ալ կը ձեւաւորէ հանրային կարծիքը: Ահա թէ ինչո՛ւ անհրաժեշտ է խօսիլ, կիսուիլ եւ գլխաւորը` բազմալեզու կերպով արտայայտուիլ: Արդ, «Zavarian Review»-ն միշտ պիտի մնայ Զաւարեան ուսանողական միութեան ձայնը:
