ՐԱՖՖԻ ՏԷՄԻՐՃԵԱՆ
Այս տարի ալ ծնողներն ու աշակերտները իրենց պարտականութիւնները կատարեցին` Ուսուցչաց տօնը նշեցին, նուիրեցին, շնորհաւորեցին, բարեմաղթութիւններ կատարեցին եւ ճշդուած պահուն ուրախութիւն եւ հպարտութիւն պարգեւեցին:
Տօնակատարութեան հասկացողութեան նեղ սահմաններուն մէջ Ուսուցչաց տօնը այս տարի ալ ընդհանրապէս աւարտեցաւ, եւ ուսուցիչները վերադարձան անբնական պայմաններու մէջ իրենց բնականոն աշխատանքներուն:
Ինչո՞ւ անբնական: «Քորոնա» ժահրի, երկրաշարժի, ցոյցերու եւ քաղաքական անկայուն պայմաններու իբրեւ հետեւանք անցնող տարիներուն դպրոցներուն դռները փակուելուն եւ, այսպէս կոչուած, առցանց դասերուն հետեւանքները մեզմէ շատեր մոռցած են, բայց ուսուցիչները մինչեւ այսօր կը կրեն, կը փորձեն շրջանցել, ճիգ կը թափեն գործուած աւերին հետքերը շրջանցելու:
Տակաւին, ինչո՞ւ անբնական. որովհետեւ ուսուցիչը առաւելագոյն զոհողութեամբ նուազագոյն գնահատանքին կ՛արժանանայ, որովհետեւ ուսուցիչը մասնագիտութիւններու մայրն է, բայց իր առաքելութեան բազմատեսակ դժուարութիւններու կողքին, ունի նիւթական տագնապ, ծախսերուն հասնելու դժուարութիւններ: Ինչո՞ւ. որովհետեւ ուսուցիչը այսօրուան պայմաններուն մէջ նիւթապէս ամէնէն քիչ գնահատուած ասպարէզներէն է, եթէ ոչ` ամենանուազը:
Եւ դեռ, դպրոցէ դպրոց մրցավազք մը սկսած է, թէ ո՛վ աւելի կը վճարէ: Մէկը կը հպարտանայ շուկայական տոլարի 60 տոկոսով, միւսը 40-ով, ուրիշ մը նուէր-պարգեւավճարով, տակաւին` օտար վարժարանի մը հարիւր առ հարիւր «ֆրէշ»-ով… Եւ այսպէս, կամայ-ակամայ խնդրոյ առարկայ է նոյնինքն ուսուցիչը, որ իր տագնապներուն մէջ երբեմն կը փորձէ տանիքէ տանիք ցատկել, որպէսզի կարենայ իր ընտանեկան պարտաւորութիւններուն` ծախսերուն հասնիլ:
Տակաւի՛ն, պէտք է ընդունիլ, որ անարգանք է ուսուցիչի նիւթական նուէր-օժանդակութիւն տրամադրելը ու առաւել եւս այդ արարքին մասին քարոզչական յայտարարութիւն կատարելը. երեւոյթ մը, որուն արդէն, ցաւ ի սիրտ, վարժուած է ուսուցիչներուն մեծ մասը եւ ակնկալութիւններ ալ սկսած է ունենալ: Անարգանք է այս «պազարներուն» մէջ ուսուցիչները ներառելը: Ուսուցիչը ոչ մէկ ատեն ուզած է հարստանալ, բայց դիմացն ալ իր արդար իրաւունքն է, որ ապրի ընդունելի կեանք` ունենալով մարդկային նուազագոյն պայմանները ապահովելու կարելիութիւնները:
Այս բոլորին դիմաց, Լիբանանի կրթութեան նախարարութիւնն ու մեր համայնքի պատասխանատուները լաւապէս պէտք է գիտակցին, որ մարդուժի պատրաստութեան գրաւականը ստանձնած անհատները, իրենց առաքելութեան հաւատարիմ մնալով հանդերձ, ունին անհատական-ընտանեկան պարտաւորութիւններ եւ արժանավայել կեանք ապրելու նուազագոյն իրաւունք, եւ այս շրջագիծին մէջ արժանի են առաւելագոյն նիւթական-բարոյական վարձատրութեան` առանց նուաստացումի ու արժեզրկումի:
Եթէ կ՛ուզենք, որ մեր դպրոցները պահուին, ապա պարտաւոր ենք պահել մեր ուսուցիչները, ի մասնաւորի հայ ուսուցիչները, այլապէս` վտանգած կ՛ըլլանք մեր բոլոր վարժարաններուն գոյութիւնը նոր սերունդը…
Հարցը հոն է, որ մեր ուսուցիչները եւ մեր դպրոցները մեր համայնական կեանքին մէջ պէտք է ըլլան առաջնահերթութիւն: Երբ այս համոզմունքը ըլլայ համատարած, ա՛յն ատեն դիւրութեամբ կը յաղթահարուին տնտեսական դժուարութիւնները եւ «անընդունելի» պատճառաբանութիւնները:
«Վարձքդ կատար» ըսելը բաւարար չէ, վարձքը անկատար պէտք չէ ձգել…
