Պատանեկան տարիներուս, դպրոցական ընկերներով ֆութպոլի սկսանք երթալ` դիտելու եւ քաջալերելու ՀՄԸՄ-ի ֆութպոլի խումբին մրցումները: Պատերազմի օրերն էին, եւ լուրջ ախոյեանութիւն տեղի չէր ունենար, այլ մրցաշարքեր… Բայց մեզի համար կարեւորը ՀՄԸՄ-ն էր, մթնոլորտը «ատրենալին»-ը:
Օրերը գացին ու եկան, յառաջացանք տարիքով, մնացինք ՀՄԸՄ-ական, բայց ֆութպոլի մթնոլորտ չկայ այլեւս… Վերջին անգամ մօտ 10 տարի առաջ յոյս մը կար վերյիշելու մթնոլորտը, սակայն 2017-էն ետք արդէն իսկ ֆութպոլի մթնոլորտը շատ նուազած էր, եւ համակիրները ուղղուած էին պասքեթպոլի դաշտերը` հոն փնտռելու այդ մթնոլորտը: Ֆութպոլ սիրողը ֆութպոլ պիտի սիրէ եւ պասքեթպոլի համակիրը կը մնայ պասքեթպոլի համակիր, բայց ՀՄԸՄ-ականն ալ միշտ կը մնայ ՀՄԸՄ-ական: Այդ պատկանելիութիւնը մէկը չի կրնար սորվիլ կամ սորվեցնել, այլ «մթնոլորտը» ինք է, որ կը սորվեցնէ, եւ անձը կը զգայ, թէ ինք «հո՛ն» է, որ ճիշդ կը զգայ… կը շնչէ… արիւնը կ՛եռայ:
Դժբախտաբար «այդ օրեր»-ու ֆութպոլի մթնոլորտը մեր զաւակները չտեսան ու չզգացին եւ հաւանաբար չսորվին, յոյսով, որ պասքեթպոլի երթալով քաջալերուին եւ մթնոլորտէն սորվին, սիրեն, եւ զգան:
Այսօր պասքեթպոլի ախոյեանութիւնը պիտի սկսի, յոյսով, որ համակիրներն ալ իրենց ախորժակը վերագտած, կը մոռնան երկրին անհամ պայմանները, որոնց պատճառով յետաձգուեցաւ ախոյեանութիւնը, եւ վերստին դաշտ ներկայանալով «ատրենալին»-ը բարձրացնեն ճոխ մթնոլորտով դիմաւորելու այս տարուան խումբը, մարզիկներուն «ատրենալին»-ն ալ բարձրացնելով, ախոյեանութիւնը լաւ ձեւով սկսելու համար:



