Հայակործան Եռեակի Խարդաւանքները` Երէկ Եւ Այսօր

ԴԵՐԵՆԻԿ ՄԵԼԻՔԵԱՆ

Իր հայանպաստ յօդուածներով յայտնի իրանցի փորձագէտ դոկտ. Էհսան Մովահետիանը ընկերային սեփական ցանցում գրառման մէջ փաստարկել է, որ` «1915 թուականին Օսմանեան կայսրութեան հրեաներն ու թուրքերն են եղել շուրջ 2 միլիոն հայերի ցեղասպանութեան իրականացնողները»:

Պարոն Մովահետիանը իր փաստարկի հիմք է համարել հայերի ցեղասպանութեամբ յափշտակուած վիթխարի հարստութիւնների կողոպուտը, որով էլ  ապահովուել է ֆինանսաւորումը` կայսրութիւնից հազարաւոր հրեաների Պաղեստին տեղափոխման նախագիծը:

Սիոնիստների ու երիտթուրքերի աւանդական ու համախորհուրդ հակահայ այդ դիւական ծրագրի մասին Մովահետիանի գրառումն ակամայ յիշեցրեց «Ալիք»-ի բազմավաստակ աւագ խմբագիր հանգ. Անդրէ Ամուրեանի (Տէր Օհանեան) ըստ ամենայնի նոյնիմաստ գիտա-փաստավաւերագրական յօդուածաշարքը, որն էլ տպագրուել է դեռեւս «Ալիք»-ի 1981 թ. մայիս-յունիս ամիսների 118-121 համարներում:

Այստեղ, սակայն, յատկանշելին այն է, որ Անդրէ Ամուրեանը, իր գիտա-հետազօտական խորքային պրպտումների արդիւնքում, փաստարկել է մի այլ խիստ ուշագրաւ հանգամանք. իսկ դա ոչ այլ ինչ է, եթէ ոչ` նոյն Հայոց ցեղասպանութեան քստմնելի մտայղացման հարցում լոնտոնեան մասոնականութեան հետ սիոնիստ հրեաների համատեղ նպատակադրումը:

Եւ այսպէս, ըստ Անդրէ Ամուրեանի, սիոնիզմի գլխաւոր հիմնադիրներից Հերցելը դեռեւս սուլթան Ապտիւլ Համիտի օրօք է հանդիպել վերջնիս նախարարապետ Խալիլ Ռաֆատի հետ, որտեղ կողմերը պայմանաւորուել են, որ եւրոպական մայրաքաղաքներում ազդեցիկ հրեաները չէզոքացնեն հայ գործիչների հակաթուրքական գործունէութիւնը:

«Հերցելը,- գրում է Անդրէ Ամուրեանը,- թուրք պալատականների հետ հանդիպումից յետոյ Լոնտոն է մեկնում եւ ազդեցիկ հրեայ գնդապետ Կոլտսմիթի (անգլիահպատակ- Դ. Մ.) միջնորդաւորմամբ` ստիպում` հայերի իրաւունքների պաշտպաններ` Արկէյլ դուքսին ու Ֆրանսիս Ստիվենսընին, որպէսզի հայանպաստ յօդուածներ չհրապարակեն: Միաժամանակ Անգլիայում հրեայ լրագրող Լուսիէն Վոլֆը, Սամուէլ Մոնթեկիւն ինչպէսեւ` «Իսրայէլական ալիանս»-ի կառավարիչ Կուաթզան, ներգրաւուել են սոյն հակահայ գործարքների մասնակցութեանը…»:

Գալով հայատեաց սիոնիստների համագործակցութեանը` երիտթուրքերի հետ Հայոց ցեղասպանութեան խնդրում, մէջբերենք դարձեալ Ամուրեանի ուշագրաւ մէկ այլ մէջբերում.

«… Համիտի գահընկէցումից յետոյ, երբ Օսմանեան կայսրութիւնը Իթթիհատ վէ թարաքքը կուսակցութեան ձեռքն անցաւ, նորակազմ դահլիճին մի շարք կրօնափոխ հրեաներ են մաս կազմում: Իսկ միեւնոյն դահլիճում էր, որ ծրագրաւորուել ու կազմակերպուել է Հայոց ցեղասպանութիւնը:  Հայասպան Թալէաթի, Էնվերի, Ճեմալի ու Սայիտ Հալիմ փաշայի հետ 20-րդ դարի առաջին ցեղասպանութեան մտայղացողներն ու գործադրողներն են եղել նաեւ` սիոնիստ Սուլէյման (Սոլոմոն) Նիւմանը, Հ. Ճահետը, Մետհաթ Շուքրին, դոկտ. Նազըմը եւ Պեհաէտտին Շաքիրը…»:

Ահաւասիկ, անհերքելի են նաեւ բազմաթիւ այն փաստերը, որոնց համաձայն, սիոնիստա-թուրքական ու որպէս առանցքային դերակատար` անգլոսաքսոնական գործօնի աշխարհագրա-քաղաքական ու յատկապէս տարածաշրջանային դարաւոր նպատակադրումներում հայը, Հայաստանն ու Հայկական հարցը (Դատը) մշտապէս խանգարիչ հանգամանք են համարուել:

Օրինակ, նոյն վերոգրեալ Եւրոպայի հայերին խաբող հրեաների օրինակով, արեւմտահայկական նահանգներում անգլիացի «բարենորոգչական» միսիոնարները մոլորեցնում-խաբում էին 1870-ական թուականների հայկական քաղքենիութեան ներկայացուցիչներին` սրանց մղելով Ներսէս Վարժապետեանին ու Խրիմեան Հայրիկին խիստ բողոքների ու վարկաբեկման ենթարկել: Չէ՞ որ արեւմտահայ դատի պաշտպան երկու երեւելիներն են եղել Սան Ստեֆանոյի ու Պերլինի վեհաժողովներում հայոց ներկայացուցիչները: Միաժամանակ` թուրքասէր հայ քաղքենիութիւնը պախարակելով Խրիմեանի «Երկաթէ շերեփ»-ի պատգամը` արդարացնում էր ակամայ հայոց հարցը տապալող  իսկական մեղաւորներ` ժամանակի Անգլիայի հրէածին վարչապետ Տիզրայէլիին, որն, ի դէպ, յայտնի է հետեւեալ հակահայկական յայտարարութեամբ. «Արեւմտահայկական նահանգները պէտք է բնակեցուեն քուրտերով, որոնք էլ ի զօրու կը լինեն խանգարել դէպի Պոլիս (Ստամբուլ) ռուսական յառաջխաղացքը…»: Իսկ նոյն խնդրով անգլիական, այսպէս ասած, դիւանագիտութեան մատեան «Կապոյտ գիրքն» իսկ Արեւմտահայաստանը անուանել է ոչ աւել-ոչ պակաս քան` Քուրտիստան:

Յարգելի՛ ընթերցող, մէկուկէս դար հեռաւորութիւնից ի վեր, ահա, մի պահ  մտաբերենք այսօրուայ հայոց իրականութեան շուրջ թուրքական, սիոնիստական եւ անշուշտ` անգլոսաքսոնական հայակործան եռեակի տարատեսակ խարդաւանքները, որոնք ներուժ ու ներգործուն լրջագոյն սպառնալիքների թիրախ են դարձրել Հայաստանի եւ հայութեան ազգային-պետական շահերն ու առհասարակ ինքնիշխանութեան անվտանգութիւնը: