Ուշ գիշեր է: Նստած եմ դուրսը եւ կը դիտեմ սեւ երկինք, ուրկէ կը լսուին իսրայէլեան անօդաչու թռչող սարքերուն ֆռֆռացող ձայները: Վերն են, կը դիտեն, կը հսկեն, կը նային, թիրախ կը ճշդեն, տեղեկութիւն կը փոխանցեն եւ մասնակից կը դառնան Լիբանանի աւերուածութիւններուն:
Հոգիները կ՛ապականեն, գիշերային անդորրութիւնը կը խախտեն, անապահով կացութիւնը կը բարդացնեն, եւ` այնքան ատեն որ վերն են, վարը վտանգուած է, հաստատ նոր հարուած կայ, հրթիռակոծում պիտի կատարուի:
Յանկարծ միտքս սարքերուն հետ կը սաւառնի, ժամանակի սլաքները ետդարձ կը կատարեն եւ կը հասնին Արցախ: Այս ձայներուն մէջ արդէն մասամբ ըմբռնած եմ, թէ ի՛նչ դժուարին հոգեվիճակներու մէջ եղած են մեր քաջարի տղաքը, որոնք արցախեան 44-օրեայ պատերազմին ոչ միայն գործիքին ձայնը կը լսէին, այլ նաեւ ուղղակի թիրախ էին: Պէտք չէ մոռնանք, որ Արցախի մէջ հարիւրաւոր երիտասարդներ նահատակուեցան իսրայէլեան «Հարոփ»-ներու հրթիռներով:
Գիշերուան մութին իսրայէլեան անօդաչու սարքերու ժխորին մէջ Շուշին եւ Պէյրութը յանկարծ միախառնուեցան, որովհետեւ ե՛ւ հոս, ե՛ւ հոն ազգային դիմադրութիւնն է, որ հարուածներ կը ստանայ, ստացաւ: Հոս եւ հոն միեւնոյն արտադրիչն էր, քանդիչն էր… Միախառնուեցան, որովհետեւ երկու վայրերուն մէջ ալ իսրայէլեան արտադրութեան անօդաչու սարքերը կը գործածուէին:
Այս ահաւոր սարքերու աղմուկին տակ, գիշերուան խաւարին ու անորոշութեան մէջ, յստակ էր, որ իրաւազրկուած ազգերու իրաւունքները կը քողարկուէին, եւ պիտի քողարկուին այնքան ատեն որ ազգերն ու ժողովուրդները անուղեղ ու շինծու այսպէս կոչուած ղեկավարներու կը հետեւին, զրկուած են մարտունակութենէ, ազգովի չեն միաւորուած եւ չեն վերադարձած իրենց արմատներուն…
9 Հոկտեմբեր 2024