«Պանք Օթոման գրաւած է Դաշնակցութեան կոմիտէն»: 14 օգոստոս 1896-ի Պանք Օթոմանի գրաւումը հակադարձութիւն մըն էր հայերու կողմէ` սահմանափակելու համար Օսմանեան կայսրութեան անարգ բռնութիւնը: Այս գործողութիւնը բիրտ ուժի միջոցով մեծ պետութիւններուն եկաւ ըսելու, որ հայերը Հայկական հարց մը ունին, որ` հայուն արդար իրաւունքն է, որ` Թուրքիան բարենորոգումներ կատարէ հայ ժողովուրդին նկատմամբ: Միջոց մըն էր, որ հայը իր ձայնը լսելի դարձնէ ամբողջ աշխարհին: Այսօր 128 տարիներ անցած են Պանք Օթոմանի գործողութենէն 128 տարիներ ետք հայը տակաւին կը մարտնչի, որպէսզի համայն աշխարհին լսել տայ Հայ դատի արդար իրաւունքներու նուաճումին մասին: Այսօր անգամ մը եւս հայը մարտահրաւէրի դէմ յանդիման կը գտնուի: Սակայն պէտք չէ յուսահատութեան անդունդը իյնալ: Արմէն Գարոյի, Բաբգէն Սիւնիի տենդով լեցուած, նոր պանքօթոմաններ մէջտեղ բերելով, հայը պիտի կարողանայ հասնիլ իր գլխաւոր նպատակին, պիտի հասնի իր այնքան փնտռած արդարութեան:
Հայկական հարցին ճանաչման միջոցներէն մին կը հանդիսանայ Սեւրի դաշնագիրը, փաստաթուղթ մը, որ կը մատնանշէ հայերու արդար իրաւունքները եւ Հայաստանի Հանրապետութեան իրական սահմաններուն եզերումը:
«Դէպի Երկիր»-ի գաղափարապաշտ` Մհեր Ջուլհաճեանի խօսքերէն ներշնչուելով` «Նպատակը կը մնայ նոյնը. «Դէպի Երկիր» կոչը կը մնայ ի զօրու բոլորիս. Մահ` ընկրկումին եւ նահանջին»:
