1983-ի յուլիս ամսուան 27-ին հինգ հայ սրտեր կը նահատակուին, որպէսզի Հայ դատը ապրի: Կը զոհուին, սակայն յաւերժ կ՛ապրին մեր սրտերուն մէջ` իբրեւ ազգի առաքինի հերոսներ: Կը ցնցեն Լիզպոնը, Լիբանանն ու աշխարհը ամբողջ յիշեցնելու համար, որ հայը երբեք չի մոռնար եւ չի լռեր, հայը պայքարէն չի յոգնիր եւ չի նահանջեր, միշտ պատրաստ է մաքառելու իր իրաւունքներուն տիրանալու համար: Կը մահանան, սակայն անմահ տիպար կը դառնան նախկին եւ ներկայ երիտասարդներուն եւ գալիք նոր սերունդներուն: Կ՛արձանագրուին մեր պատմութեան մէջ, սակայն իրենց մղած սրբազան պայքարը գիրքերէ եւ թերթերէ դուրս` միշտ վսեմօրէն կը գոյատեւէ մեր ներկայ մարտահրաւէրներուն:
Անոնք հայրենիք չէին տեսած, սակայն ներկայ իշխանութենէն աւելի լաւ գիտէին անոր արժէքը:
Այսօր լռութեան պատը կրկին պէտք է պայթեցնենք, յեղափոխական ոգիով բարձրացնենք մեր «Ոչ»-ը: Ո՛չ Հայաստան-Թուրքիա հաշտութեան, ո՛չ Հայաստան-Ազրպէյճան խղճալի խաղաղութեան պայմանագիրին, ո՛չ Հայաստանի սահմանադրութեան փոփոխութեան, ո՛չ Ցեղասպանութիւնը անտեսելու բոլոր քայլերուն, ո՛չ ազգային արժէքները եւ Հայոց պատմութիւնը ջնջելու բոլոր մղումներուն, եւ յատկապէս ո՛չ Արցախի դատը մոռնալու իշխանութեան բոլոր փափաքներուն:
Լիզպոնի հինգ հայ երիտասարդները նահատակուեցան, սակայն պայքարը կը շարունակուի, մինչեւ որ իրենց երազը իրականացնենք:
«Կ՛երդնունք անբիծ պատուովը ձեր,
Ընդարձակել պայքարը մեր»:
