ԱՐԾԻՒ
Մարդկութիւնը անտարբեր, իսկ աշխարհը` աչազուրկ:
Իսկ ես կը գտնուիմ խորխորատ միջավայրի մը մէջ, մութ ու խոր, ուր մնայուն կերպով այդ անդունդին մէջ կը գլորուիմ եւ կ՛իյնամ:
Այդ գլորումը, օղակի նման, ունի ո՛չ սկիզբ եւ ո՛չ վերջ: Եղունգներովս կը փորձեմ գլորումը կասեցնել, սակայն ձեռքերս շղթայուած են: Կը փորձեմ պոռալ եւ պոռթկալ, բայց ի զուր, շղթայուած ձեռքերովս լեզուս կը շօշափեմ եւ կը զգամ, որ լեզու չունիմ:
Ու յաւերժ կը գլորիմ` փորձելով պոռալ, պոռթկալ, ճանկերս գործածել, կը փորձեմ գործածել ոտքս, արմուկս, գլուխս, կը փորձեմ բոլոր ուժերովս կացութիւնը փոխել, սակայն ի՛նչ ալ ընեմ, նոյն տեղը կը հասնիմ եւ նոյն տեղը կը մնամ…
Ժամանակները փոխուած են: Իսկ մենք` ոչ:
41 տարիներ առաջ հինգ գաղափարի «խենթեր» Լիզպոնի գործողութեամբ քանդեցին լռութեան պատը:
Իսկ ես այսօր որքան ալ պոռամ, պոռթկամ եւ պայքարիմ, միաժամանակ ներքնապէս պոռթկումով կը պայքարիմ, որովհետեւ կը մնանք նոյն տեղը, եւ աշխարհը կը շարունակէ մնալ աչազուրկ եւ անտարբեր:
Բայց չէ՞ որ անոնք մեր դիմաց բացին ճանապարհը:
Այսօր ո՞ւր է այդ ճանապարհը, պղտորա՞ծ է, խարխո՞ւտ է, մեր դիմա՞ցն է, տակաւին գոյութիւն ունի՞:
Այսօր, ամէն ժամանակէ աւելի, այդ ճանապարհը անբիծ է եւ մեզի համար յստակ է, որ չկայ այլընտրանք, կայ մէկ ճանապարհ, եւ այդ ճանապարհը մեզ կ՛ուղղէ մեր հինգին երազած Երկիրը` ազատ, անկախ ու միացեալ, Արցախը ներառող Հայաստանը:
Մեր խօսք աւարտենք Անդրանիկի հետեւեալ խօսքով. «Ամէն օր գլուխներդ բարձին դնելուց եւ քնանալուց առաջ, յիշէք, թէ այդ օրը ի՛նչ էք արել ձեր ազգի համար»:
