ԱՆԻ ՈՒ. ԲԱԳՐԱՏՈՒՆԻ
Վերջերս պարզուած իրականութիւն մըն է, որ շատեր կը փափաքին ձերբազատիլ իրենց տան գրադարանէն, մանաւանդ, երբ այդ գրադարանի տէրը ծնողք մըն է, որուն մահէն ետք զաւակները պատրաստ են «նուիրելու» իրենց ժառանգ մնացած գիրքերը:
– Գիտէ՞ք շատ արժէքաւոր գիրքեր են, հայրս տարիներով գնեց, կարդաց, հիմա գիտէք, այլեւս գիրքով հետաքրքրուող չկայ, լաւ կ՛ըլլայ դպրոցին նուիրեմ:
– Յարգելի մահացած ծնողքի զաւակ, նախ` դպրոցը իր հարուստ գրադարանը ունի, երկրորդ` արդեօք թղթատեցի՞ր այդ գիրքերը, թերեւս հայրդ միտք մը գրած է հոն, թերեւս մայրդ իր սիրած մէկ նախադասութիւնը ընդգծած է: Արդեօք մտածեցի՞ր, թէ այդ գիրքերը ծնողքիդ միտքն են եւ հոգին, արդեօք մտածեցի՞ր, թէ ինչո՞ւ անոնք դրամ ծախսած են այդ գիրքերուն համար, թերեւս թերթօն առ թերթօն պահած են եւ վերջը կազմել տուած, արդեօք մտածեցի՞ր, որ անոնք թերեւս բաւարար ուսում չէին ստացած, սակայն այդ գիրքերը զիրենք զարգացուցին, եւ այդ պատճառով կրցան քեզի համար լաւ ծնողք ըլլալ: Արդեօք ոսկին կամ դրամը, որ ժառանգած ես իրենցմէ նոյն արագութեամբ պատրա՞ստ ես ասդին անդին նուիրելու…
– Բայց ես Լիբանան չեմ ապրիր, եկայ հօրս թաղումին եւ շատ արագ պէտք է կարգադրութիւն ընեմ, տունը պարպեմ եւ մեկնիմ…
– Բարեկա՛մս, տունը պարպէ, կահ կարասին ծախէ, բայց գիրքը շատ արագ կրնաս փոխադրել քու ապրած վայրդ, եթէ անոնք արժէքաւոր են, ինչպէս կը փորձես մեզ համոզել` շեշտելով, որ մե՛նք պէտք է անոնց արժէքը գիտնանք, որպէսզի քեզմէ հոգ մը թեթեւցնենք…
Սիրելի՛ ընթերցող, տարուան ընթացքին քանի՜ այսպիսի առաջարկ կը ստանայ դպրոցի տնօրէնը, անշուշտ դպրոցը կարեւորութիւն կու տայ գիրքին, անշուշտ կը քաջալերէ ընթերցումը, եւ մեր պարագային` մեր գրադարանը բաց ձգած ենք մեր աշակերտներուն դիմաց, անոնք ազատօրէն կրնան գիրք առնել տուն տանիլ եւ կարդալ, իսկ եթէ փափաքին այդ գիրքը պահել, այդ ալ կ՛արտօնենք, որովհետեւ կը հաւատանք, որ այդ փոքրիկը ընթերցանութեան արժէքը գիտցաւ:
Յարգելի՛ ընթերցող, ծնողքիդ ձգած գիրքի ժառանգութիւնը մի՛ մսխեր, այլ` գուրգուրանքով պահէ:
