ՀԵՐՄԻՆԷ

Ես ոչ մի տեղ
չկարողացայ քեզ տեղաւորել,
Երկի՛ր.
ո՛չ ճամպրուկներում,
ո՛չ քարտէսի վրայ,
ո՛չ գլոբուսի:
Դրա համար սրտիս մէջ ես,
Էնտեղ դէպի քեզ տանող
բոլոր ճամբաները բաց են,
ձիւն ու բուք չկայ,
Էնտեղ դու Երկիր ես իսկական
եւ կապ չունի, թէ աշխարհում
ով է քեզ ճանաչում, ով ոչ:
Ես ու դու մենակ ենք այս աշխարհում,
Երկի՛ր,
դրա համար մենք ամէն օր
հանդիպում ենք իրար,
լռում ենք, որ իրար լաւ հասկանանք:
Մենք գիտենք, որ լռութիւնը
ամենաերկար ժամանակն է
սխալ չխօսելու համար,
սխալը շտկելու համար:
Ես ամէն օր ամաչում եմ քեզնից,
Երկի՛ր,
որովհետեւ դու ինձ ամէն օր ներում ես,
որովհետեւ ես այդպէս էլ չեմ փոխւում,
որովհետեւ ես այդպէս էլ
չեմ կարողանում աչքերիդ մէջ նայել:
Բռնիր ձեռքս,
Երկի՛ր,
ես ուզում եմ առաջուայ պէս
քեզ հետ քայլել
եւ հիանալ փողոցների մաքրութեամբ,
ուզում եմ քեզ հետ մտնել մեր տուն
եւ միասին զարդարել մեր տան մեծ տօնածառը,
ախր Նոր տարի է, Երկի՛ր,
մոռացե՞լ ես…
Ո՞վ է յոտնկայս խմելու
զոհուած տղերքի կենացը
ու յետոյ ասելու`
թո՛ղ երեխաները խաղաղութեան մէջ մեծանան.
Էնպէս ասելու, որ լռութիւնը
չծանրանայ շուրթերին,
որ երեխաները հաւատան դրան:
Վառիր մեր գիւղի բոլոր վառարանները,
Երկի՛ր,
եւ տաքացիր ինչքան կարող ես.
մենակ մարդը մրսում է միշտ:
Շոյիր յոգնած գլուխս,
մի բան պատմիր քնեմ.
ինձ քո մասին հեքիաթ պատմող չկայ:
Հեքիաթ պատմիր,
Երկի՛ր,
մի կարգին հեքիաթ,
թէ ինչպէս է թագաւորը
եօթ որդի ունենում
ու ինչպէս են եօթն էլ վերադառնում,
ինչպէս են եօթ օր ու գիշեր
հարսանիք անում լեռներում…

Դեկտեմբեր, 2023թ.