Ամէն տարի դեկտեմբեր ամսուան առաջին շաբթուան ընթացքին, հինգ դեկտեմբերին պաշտօնապէս կը նշուի կամաւորներու օրը` առ ի յարգանք այն բիւր հազարաւոր անդամներուն, որոնք կ՛աշխատին վասն իրենց պատկանած հաւաքականութեան, ընկերութեան ու ազգին յառաջդիմութեան ու զարգացման:
Հայ ժողովուրդը եւս, հայրենիքի թէ սփիւռքի մէջ, յատուկ կարեւորութեամբ կը նշէ այդ օրը: Փաստօրէն, հաւաքականութեան մը կազմակերպական հիմնասիւներէն կը նկատուի կամաւոր աշխատանքը: Հիմնասիւներու այդ փաղանգին կը պատկանի ԼՕԽ-ական Քնար Գնտոյեանը, որ քառասուն օրեր առաջ հեռացաւ այս աշխարհէն` խոր սուգի մատնելով իր հարազատները, բարեկամներն ու ԼՕԽ-ի «Նայիրի» մասնաճիւղին ընտանիքը: Քնար Գնտոյեան ժրաջան աշխատող էր, անխօս, հեռու` լուսարձակէ, միշտ պատրաստ` ծառայելու իր պատկանած հաւաքականութեան: Ան երկար տարիներու վաստակաւոր գործունէութիւն ունեցած է ԼՕԽ-ի մէջ, հաւաստի աղբիւր` կազմակերպական թէ ընկերային գծով որեւէ հարցի յստակացման ու լուծման վերաբերեալ: Ան տրամադիր էր ծառայելու իր բոլոր կարելիութիւններով: Օրացոյցներու թէ ձեռնարկներու տոմսերու բաշխումին կամ այլ հարցերու հետ կապուած հարկ չկար արխիւային տետրակներու մէջ տեղեկութիւն պրպտելու: Քնարը եւ իր նման երէց գործունեայ ԼՕԽ-ականները ունէին յարմար պատասխանը: Կը բաւէր Քնարին հարցնել, ու ան կը դասաւորէր բոլոր խրթին հարցերը: Ան ծանօթ էր բոլորին, կը ճանչնար բոլոր ԼՕԽ-ականները մի առ մի եւ ի հարկին կրնար անհրաժեշտ տեղեկութիւններ տալ անոնց բնակած վայրին եւ կարողութիւններուն մասին: Ան մաս կը կազմէր ԼՕԽ-ի Նաքքաշի մասնաճիւղի հիմնադրութեան համար կազմուած կորիզին եւ մօտէն գիտէր շրջանի հայ տիկինները, զորս կարելի էր անդամագրել այդ նոր մասնաճիւղին: Անդամ էր նաեւ Հայ տարեցներու տան` ՔԱՀԼ-ին: Սիրուած ու յարգուած էր բոլորէն: Ան կը գործէր, ֆիզիքականի կողքին, նաեւ նիւթապէս օժանդակելով, հեռու` շեփորումի կամ հպարտութեան յաւակնութիւններէն: «Աջ ձեռքին տուածը ձախը պէտք չէ իմանայ» կ՛ըսէր ան ժպտելով: Ձեռնարկներու թէ այլ առիթներով, առանց «հրաւէրի», ան արդէն պատրաստ էր իր քսակով օժանդակելու` նուիրատուութեամբ թէ այլազան ծախսերու մասնակցութեամբ: Ընկերութիւններ, յատկապէս հայկական ընկերութիւններ, մանաւանդ սփիւռքի մէջ, ծով կարիքը ունին նման կամաւոր, համեստ հայուհիներու ներդրումին: Այլապէս, ինչպէ՛ս կրնար Ցեղասպանութենէն ճողոպրած հազարաւոր հայ որբերու, անկարներու, կարիքաւորներու հոգածութիւնը իրականանալ: Կամաւորներու անշահախնդիր զոհաբերութեամբ ու ծառայութեամբ է, որ յետեղեռնեան շրջանի հայութիւնը կարողացաւ ոչինչէն դարձեալ ոտքի կանգնիլ ու շարունակել իր գոյութենական երթը: Նուիրեալներու այդ փաղանգին կը պատկանի Քնար Գնտոյեանը: Անոր յիշատակը յարգելու լաւագոյն միջոցը իր նման երէցներուն հանդէպ յարգանքի ու հոգածութեան շարունակութիւնն է: Անոնք են մեր անցեալն ու մեր ապագան ձեւաւորող տեսլականի մարմնացումները:
Սիրելի՛ Քնար, ֆիզիքապէս հեռացար, սակայն յիշատակդ միշտ վառ ու օրինակելի պիտի մնայ սիրելիներուդ եւ բարեկամներուդ մօտ:
Հողը թեթեւ գայ վրադ, սիրելի՛ ընկերուհի: Փունջ մը ծաղիկ` շիրիմիդ:
ՍԳԱԿԻՐ ՄԸ
