ԳԷՈՐԳ ՅԱԿՈԲՃԵԱՆ
Մեր աչքերուն առջեւ անգամ մը եւս ազգ մը ամբողջ կը հայրենազրկուի:
Հայրենի Արցախը ցեղային մաքրագործման վերջին փուլը կը մտնէ:
Հայաստանի անկախութիւնն ու անվտանգութիւնը վերջին երեսնամեակի ամէնէն տկար ու խոցուած մակարդակին հասած են:
Զանգեզուրը յաջորդ ու շատ մօտալուտ թիրախն է:
Հայութիւնը համախմբուելու, ներքին ու արտաքին վտանգները չէզոքացնելու, ազգն ու հայրենիքը գերադասելու փոխարէն` զիրար կ՛այպանէ ու եղբայրասպան ընդհարումներու եզրին է:
Ընթացող աղէտները կասեցնելու ու դէպքերու զարգացումը ի նպաստ մեր հաւաքական անվտանգութեան մղելու հնարաւորութիւնները սահմանափակ են:
Ցաւը անսահման է, ցասումը` անբացատրելի:
Հաւաքական հոգեխոց (trauma) կ՛ապրինք… Մեր ապրած հոգեխոցի ախտանշաններու համընթացութենէն (Syndrome) հաւաքաբար տասնամեակներ պիտի տառապինք:
Բայց խելագարելու ժամանակը չէ՛: Ժամանակն է վերջապէ՛ս խելքի գալու, լսելու մեր հաւաքական խղճին ձայնը, վերադառնալու մեր հաւաքական ոգիի արմատներուն… որ մարդկային է, արժանապատիւ է, արդարամիտ է, կարեկցող է, մարտնչո՛ղ է ու պայքարող:
Այսօր մեր միակ փրկութիւնը դժբախտաբար մեր հաւաքական ուժին մէջ չէ: Չունինք հաւաքական միասնական ուժ, այլ` տարբեր ազդեցութիւններու տակ գործող զանազան ու իրարու հակադրուող ուժեր: Ու որովհետեւ այս գերպառակտուած ու գերլարուած իրականութեան մէջ միասնական ճակատ ձեւաւորելու ժամանակ ու նշոյլներ չկան, այս լրջագո՛յն պահուն, հայաստանաբնակ զանգուածի հաւաքական դիրքորոշումէն կախեալ է ամբո՛ղջ աշխարհատարած հայութեան ճակատագիրը: Եթէ ան յաջողեցաւ մէ՛կ կողմ դնել հինի ու նորի բարդոյթները, գերադասել համազգայինն ու կարեւորագոյնը երկրորդական-տեղայնականէն, ուրեմն պիտի յաջողինք կասեցնել հաւաքական այս արիւնահոսութիւնը, պիտի ստեղծենք մարտահրաւէրները դիմակայելու ունակ հայամէտ իշխանութիւն, թէեւ` ծանր վիրաւոր, բայց չմեռած ու վերականգնելու վճռակամութեամբ պիտի շարունակենք մեր հաւաքական երթը:
Հիմա ու գալիք այս քանի մը օրերուն Երեւանի կեդրոնի քաղաքացիէն մինչեւ ամէնէն հեռու սահմանամերձ գիւղացիին կեցուածքէն ու գործողութենէն կախուած են մեր բոլորին ներկան ու ապագան:
Սիրելի՛ հայաստանաբնակ հայրենակիցներ, կա՛մ մեր գոյութեան, պետականութեան ու հայրենի հողին վրայ ինքնիշխան ապրելու դագաղին վերջին գամը կը գամէք ձեր անտարբերութեամբ ու չապստամբելով, կա՛մ ալ փիւնիկի նման մոխիրներէն կը վերակենդանացնէք մեզ:
Մոխիր գոյանալու համար կրակ ու այրիլ է պէտք: Գոնէ երեք տարի է անընդմէջ կ՛այրինք, մոխիրը գոյացած է ու օրէ օր, ժամէ ժամ կ՛աւելնայ, փիւնիկը միայն ու միայն դո՛ւք կրնաք ստեղծել:
Վստահաբար դու՛ք կրնաք ստեղծել մեր օրերու փիւնիկը….
