Խ. ՏԷՐ ՂՈՒԿԱՍԵԱՆ
Առաջինը Արժանթինի Էսէյսայի օդակայանն էր, ուր եկած էիք զիս առնելու:
– Դո ՞ւն ես Խաչիկը:
– …
– Բարի՛ եկար, ես Քարլոս Սէֆերեանն եմ, ինքը Ռուբէնն է, Գոճայեան:
Առաջին հայերէն բառերն էին այն ժամանակ ինծի համար բոլորովին անծանօթ այս տարածաշրջանի, հայաշխարհի հարաւային ծայրամասի այս երկրի սահմանէն ներս, տարբեր հնչիւնով, բայց` այնքա՛ն հարազատ:
Վերջին պատկերդ Պուէնոս Այրեսի Իտալական հիւանդանոցին մէջն էր, ընդունարանի պաշտօնեային ձեռագրով թուղթի կտորի մը վրայ արձանագրուած թիւ 417 սենեակին մէջ: Եւ յիշեցինք, վերջին անգամ ըլլալով, մեր առաջին հանդիպումը, առաջին պատկերը…
Այդ երկու պատկերներուն միջեւ հիմա այլեւս երեսուն վեց տարիներու յիշատակներն են` հոս, հոն, միւս տեղը, աւելի հեռու, հեռախօսով, պաստառին վրայ… ամէն տեղ, ուր եղար, չկաս եւ մնացիր ընդմիշտ այն վայրը, ուր պիտի շարունակենք զրուցել, թէեւ լուռ, թէեւ` միայն ես եւ դուն:
Վա՛րձքդ կատար, ընկեր, յիշատակդ անթառամ:
