Վախի կցկտուր լոյսերը գրկած
Կախարդանքի դաշտերուն մէջ հայրենական
Մտիկ կ՛ընէինք այն ձայնը որ կ՛երգէր
վայրի անտառներուն մէջ,
Միաժամանակ կապոյտ արշալոյսի
շուշանեան գիշերներ կը բանայինք:
Յետոյ կորսուեցան վայրի անտառները
անապատներու միջեւ
ովկիանոսներու միջեւ.
Եւ ողբն ու սուգը, անտիրութիւնը
անապաստան կենդանիներու նման
կծկուեցան մեր քով, վերածուելով սպիտակ բառերու տակ
ծպտուած կսկծագին երկերու:
Մտիկ կ՛ընէինք այն ձայնը որ կը հասնէր
կայծակնահար անտառներէն,
պէտք է տարօրինակ մացառուտներ բանայինք
որ գտնէինք զիրար.
ո՛չ չըլլալու ըղձանքը կար, ո՛չ դադրելու մաղձը,
միայն խօսելու` տենդամուր ու հալածագին:
Սակայն բառերու փայլակներով
ի՞նչ յաղթանակ կրնայինք ոռոգել,
բորբոքուն ներկան դարձեր է անվիրակապ
անանջատելի մաշկ:
Մենք կանաչ տերեւներու համը չառինք
բազում թոյներ պահպանելու էինք:
Յանձնուէ՜, անվարան յանձնուէ վախիդ,
վախին փուշերը կը մաքրեն հոգիդ:
Համասփիւռ անապատէն հասած լռութիւնը
գիշեր ցերեկ կը ցատկէ վէրքերուս վրայէն,
Մատներս հեռազգացող թելերու վերածած`
վերադարձեր եմ գրկելու
մոռցուած ուրախութիւնները:
Ուրախութեան տխրութիւնը:
Եկեր եմ պարպուած կեանքերը շպրտելու,
Եկեր եմ զոհուած կեանքերը օրհնելու.
Եկեր եմ Մահուան ուրուականը զգետնելու:
Եկեր եմ Անդունդին երախը փակելու:
Եկեր եմ փնտռելու Կեանքերս
Կեանքերս:
Կեանքերս գտնելո՛ւ:
Յաւերժ է զծուխն ծխանի: