ԱՆԻ ՅԱՐՈՒԹԻՒՆԵԱՆ
2020 օգոստոս 4-ին, ժամը 6:07-ին տեղի ունեցաւ սարսափելի ուժգնութեամբ պայթում մը, որ ցնցեց ամբողջ Լիբանանը,
յատկապէս Պէյրութի, Մար Մըխայէլի, Էշրեֆիէի եւ Պուրճ Համուտի շրջանները` խլելով բազմաթիւ զոհեր եւ պատճառելով ահաւոր վնասներ` մարդկային թէ նիւթական:
Չկան բառեր, որոնցմով կարենաս արտայայտել Լիբանանի ժողովուրդին ցաւը, կորուստը եւ տառապանքը:
Անխիղճ եւ տմարդի կառավարութիւնը իր ամօթալի վերաբերմունքով 4 օգոստոսը հռչակեց Ազգային սուգի օր:
Թող կառավարութիւնը լաւ իմանայ, որ նոյնիսկ Ազգային սուգի օր հռչակելով եւ երկիրը փակելով չի կրնար փարատել զոհերու ծնողներուն անբուժելի ցաւը, որովհետեւ քաղաքական պատասխանատուները իրենց մաշկին վրայ չզգացին այդ ցաւը:
Ցաւ մը, որ անբացատրելի է:
Կրակը ինկած տեղը կ՛այրէ:
Հասկցողին շատ բարեւ:
Աններելի է կառավարութեան այս մեղքը, նոյնիսկ եթէ ներողութիւն հայցէ կամ աղօթքներ մատուցնէ, որովհետեւ զոհերը անվերադարձ են: Խունկ եւ մոմ` անոնց հոգիներուն:
Հաստատ է, որ կառավարութիւնը ինքն է պատասխանատուն դրախտավայր Լիբանանի կործանման…
- Պայթեցուց երկրին կէսը,
- Սնանկացուց երկիրը,
- Ելեկտրականութիւն չհայթայթեց,
- Հացը խլեց ժողովուրդէն,
- Երկիրը զուրկ է ջուրէ եւ վառելանիւթէ:
Եւ տակաւին երկար է շարանը «չկաներուն»…
Ցաւատանջ դարձուցին լիբանանցիին առօրեան, պարտադրեցին ժողովուրդին, յատկապէս` երիտասարդութեան, որ մեկնի հեռանայ իր սիրած վայրէն, իր երկրէն:
Ափսո՜ս, սիրտս կ՛արիւնի Լիբանանի եւ տագնապող ժողովուրդին համար, որուն մաս կը կազմեմ:
Ամչցէ՛ք, եթէ ամօթը գիտէք:
