Քառասուն օրեր առաջ անակնկալ կերպով առյաւէտ հեռացար մեզմէ: Անսպասելի բացակայութեանդ ծանրութիւնը արդէն քառասուն օրեր շարունակ ընկերակցեցաւ մեզի ու պիտի շարունակէ մնալ ազդու:
Ամբողջ կեանք մը Լիբանանի մէջ ապրեցաւ, հոն գործեցիր, կերտեցիր ընտանիք, որուն համար հանդիսացար պարկեշտ հայր:
Նուիրական ու անսակարկ կերպով ծառայեցիր նաեւ լիբանանահայ մեծ ընտանիքիդ` եկեղեցւոյ, Դաշնակցութեան, ՀՄԸՄ-ին, որոնք արժէքաւոր եւ անբաժան երրորդութիւն էին քեզի համար, եւ որոնց համար ըրիր կարելիդ եւ զանոնք մաս դարձուցիր քու ամէնօրեայ կեանքիդ: Եղար ծառան եկեղեցւոյ, մաքուր ՀՄԸՄ-ական եւ երդուեալ հաւատարիմ կուսակցական, որուն համար գաղափարն ու սկզբունքները վեր էին ամէն ինչէ, գերադաս` անձնականէ: Կեանքի փոթորիկներն ու փորձութիւնները երբեք չընկրկեցին քեզ, մնացիր հաւատարիմ ազգիդ, հայկական արժէքներուն եւ գաղափարներուդ:
Իբրեւ Պէյրութի ամերիկեան համալսարանի ուսանող եւ Զաւարեան ուսանողական միութեան երբեմնի անդամ, քու գիտութիւնդ եւ կարողութիւնդ ի սպաս դրիր հայ նոր սերունդին` ուսման կարօտ հայ երիտասարդներուն կամաւորաբար անգլերէն լեզու դասաւանդելով:
Հիւանդութեան կամ նեղութեան պարագային միշտ նեցուկը եղար քու հարազատներուդ, որոնց ցաւերը մեղմացնելու եւ վիշտերը ամոքելու համար ոչինչ խնայեցիր, անոնց կողքին եղար մնայուն կերպով:
Շուրջ տարի մը առաջ հրաժեշտ տուիր Լիբանանին եւ հաստատուեցար հայրենիքի մէջ, ուր աւանդեցիր հոգիդ` հարազատ հողիդ գիրկը ննջելով յաւիտեան:
Հիմա հանգիստ կը ննջես արդէն, յոյսդ մենք ենք, պիտի շարունակենք երթը, ինչպէս որ դուն առաջնորդեցիր մեզ:
Անհոգ մնա՛, բարով գնա՛:
ԸՆՏԱՆԻՔԴ
