Յարութիւն քհնյ. Կոստանեան. անուն մը, բարի անուն մը հայ մարդու, հայ հօր, հայ նուիրեալ հոգեւորականի բարի անուն մը, որ պիտի մնայ օրինակելի ու յիշատակութեան արժանի` յաջորդ սերունդներուն համար:
Հերոսական Հաճընի նահապետական Կոստանեան ծանօթ գերդաստանի շառաւիղներէն տէր Յարութիւն, շնորհիւ իր ունեցած նախ` քաջ ու պատուական մարդու ամուր նկարագիրին, ապա` շնորհիւ իր բարի ու ազնիւ բնաւորութեան, միշտ գնահատելով գաղութահայ առօրեան, երիտասարդ տարիքէն թափանցած էր իր շրջապատի մարդոց սիրտերէն ու հոգիներէն ներս: Իսկ իր ազգին, եկեղեցիին ու հայկական շրջանակներուն հանդէպ ունեցած անմնացորդ սէրը զինք առաջնորդած էր դէպի Հայաստանեայց առաքելական ս. եկեղեցին, նախ որպէս լուսարար, ապա որպէս քահանայ` ծառայելու հոն, հեռանալով աշխարհիկ կարգերէն:
Պէտք է բարձրաձայնել, որ քահանայական ասպարէզին մէջ անոր ունեցած ուղիղ, ճշմարիտ ու հեզահամբոյր բնաւորութիւնը պատճառ եղած էր, որ ան մեծապէս գնահատուէր հոգեւոր բարձր դասէն, եկեղեցական իշխանութիւններէն ու պատասխանատուներէն, եւ մանաւանդ` մեր ժողովուրդի լայն խաւերէն: Տէր Յարութիւնի տասնամեակներ շարունակ ունեցած հոգեւորականի առողջ ու ուղիղ ծառայութիւնը այսօր հաւատացեալ զանգուածներ երբեք ու երբեք չեն մոռնար, լաւագոյնս կը վկայեն անոր մարդասիրական ու բարեգործական կատարումները եւ ջերմօրէն կը գնահատեն` անոր տարիներու վրայ երկարող արդար կեցուածքը, մաքուր գործելաոճը, աղքատին, տնանկին, որբին, այրիին եւ կարիքաւորներուն օգտակար հանդիսանալու ազնիւ արարքները, որոնք հիմա դարձած են յիշատակութեան արժանի բարի յուշեր, բայց` դասալի եւ խիստ օրինակելի:
Իր կեանքին մեծագոյն մասը իր ժողովուրդին բարօրութեան համար տրամադրած Յարութիւն քհնյ. Կոստանեան, ճիշդ է, այսօր չկայ, բայց անոր` իր հօտին մէջ ցանած բարի հունտերն ու սերմերը տեսանելի, շօշափելի ու գնահատելի են ամէն կողմ:
Բարիքի ու բարեգործութեան մարդը` տէր հայրը, իր գիտակցական կեանքին մէջ, թէ՛ որպէս հայ քաջ մարդ, թէ՛ որպէս առաքինի ու պարտաճանաչ ամուսին, թէ՛ որպէս զոհուած ու նուիրեալ հայր, շահած էր բարի անուն, համբաւ ու ներկայութիւն` գաղութին մէջ զինք ճանչցող հազարաւոր հայորդիներուն մօտ:
Իսկ հոգեւոր բազմամեայ տարիներու իր ծառայութիւնը այսօր կարելի է բնորոշել մէկ նախադասութեամբ. «Մշակ` առանց ամօթի»: Ան չվազեց փառքի, դիրքի եւ նիւթականի ետեւէն: Մնաց համեստ, ընկերային, մարդոց հոգերն ու ցաւերը լսող, իր հօտի զաւակներուն օգտակար հանդիսացող եւ Քրիստոսի օրինակին հետեւող քահանայ հայրը:
Իր համեստ տան, իր զաւակներուն ու մանաւանդ հօտին համար տարիներու կեանք մաշած քահանայ հայրը, շնորհիւ իր աւանդապաշտ բնաւորութեան եւ ազգային բծախնդիր կեցուածքին, հայօրէն ու բարձրօրէն կրթեց, դաստիարակեց ու ազգին նուիրեց գիտակից, զարգացած եւ մանաւանդ հայ ազգի ցաւերով մտահոգ հպարտ զաւակներ, որոնք պատիւ կը բերեն մեր ժողովուրդին եւ մեր հասարակութեան:
Այս պահուն, երբ արդէն անվերադարձօրէն մեզմէ հեռացած է տէր Յարութիւնը, մեզի կը մնայ ըսել.
Հանգիստ իր ոսկորներուն:
ՀԱՒԱՏԱՑԵԱԼ ՄԸ
