ՎԱՐԴԱՆ Բ. ՎԱՐԴԱՆԵԱՆ
Համեստ ընտանիքի մէջ ծնած եւ ընտանեկան մաքուր ոգիով դաստիարակուած Դրոն իր կեանքի բոլոր փուլերուն չմոռցաւ իր համեստութիւնը, նոյնիսկ երբ իր գերմարդկային աշխատասիրութեամբ կարողացաւ կեանքի բարձրագոյն դիրքերուն տիրանալ:
Կեանքով լեցուն եղբայրս կեանք տուաւ իր շրջապատին` առանց նախապայմանի եւ մնայուն զոհողութեամբ: Ո՞վ չի ճանչնար Դրոն, եզակի երեւոյթ մը` լիբանանահայութեան ներկայ պատմութեան մէջ: Օգնութիւն ուզողին առանց տատամսելու կարելին կու տար, առանց խտրութեան, մանաւանդ երբ խնդրողը մեր ազգային կառոյցներէն մին ըլլար:
Կրցաւ բոլոր մակարդակի պատասխանատուներուն վստահութիւնը շահիլ եւ այդ ճամբով կը փորձէր շրջապատին ու ազգին օգտակար դառնալ` մոռնալով իր անձնական շահերը եւ միշտ ալ` առանց որեւէ ակնկալութեան:
Իմ կեանքիս բոլոր փուլերուն ընկերակցած եւ մնայուն ու սիրելի ներկայութիւն եղած Դրոն այսօր ոչ եւս է: Դժուար է ընդունիլ իր կորուստը, որ կեանքիս երկրորդ մեծագոյն կորուստը եղաւ տարիներ առաջ քրոջս կորուստէն ետք:
Ո՛ւր գացիր, Դրօ՛, իմ անգի՛ն եղբայրս, դեռ շատ ընելիք ունէիր… Ընտանիքդ եւ ազգդ քեզի շատ պէտք ունին այսօր, մանաւանդ` այս դժուար օրերուն: Բացակայութիւնդ շատ մեծ դատարկութիւն եւ խոր ցաւ ստեղծեց քու ընտանիքիդ մէջ եւ շրջապատէդ ներս:
Մէկ բան կը մխիթարէ մեզ, բարի ժպիտով եւ մաքուր հոգիով հրեշտակ մը ունեցանք Աստուծոյ դրախտին մէջ, որ նոյնպէս իր կարելին պիտի ընէ, որպէսզի մեզի օգնէ իր աղօթքներով:
Հողը թեթեւ գայ վրադ, աներձա՛գս, ՀՄԸՄ-ական եղբայրս, դաշնակցական ընկերս եւ բոլորին հարազատը` Դրօ Մանտալեան:
