ՀԱՄԲԻԿ ՊԻԼԱԼԵԱՆ
Աւելի քան ստորնութիւն է արհամարհել ու կասկածի տակ առնել բանակի կամ ընդհանրապէս պաշտպանական ուժերու զոհողութիւնը:
Արդարեւ, այդ նուիրաբերումը, որ կատարուած է յանուն ազգի ու հայրենիքի պաշտպանութեան, արեամբ ու անասելի տառապանքով շաղախուած է եւ ծնունդ առած` ամենաթէժ մարտերու ընթացքին:
Աւելի՛ն. իւրաքանչիւր զինուորի նահատակութիւնը սրբութիւն սրբոց է եւ ազգային արժէքներու ամէնէն վեհն ու սրբազանը:
Արդ`
Հայրենասիրութեամբ եւ ազատասիրութեամբ տոգորուած հայը միայն կրնայ խոնարհիլ հայոց բանակի կատարած անթիւ սխրանքներուն առջեւ:
Քաջարի տղոց արիասիրտ կեցուածքն ու թշնամին հարուածելու կամքը մեզ կը պարտաւորեցնեն ըլլալ հայոց բանակի կողքին, հպարտութեամբ յիշել եւ յիշեցնել անկրկնելի տղոց ցուցաբերած յանդգնութիւնը` մարտնչելու թշնամի ուժին դէմ, որ, այս պարագային, թուաքանակով ու արհեստագիտութեամբ ունէր գերակշիռ տարողութիւն:
27 սեպտեմբեր – 10 նոյեմբեր 2020:
Արցախեան պատերազմի երկրորդ փուլ, ճակատագրական պահեր, բուռն մարտեր, սխրանքով յափշտակուած եզակի գործողութիւններ, երկուստեք կորուստ եւ ահաւոր քանդումներ, ցաւ ի սիրտ, նաեւ` դաւաճանական անհաւատալի երեւոյթներ. դասալքութիւն, սարսափի մթնոլորտ, անկազմակերպուածութիւն, նահանջ, կարգ մը հրամանատարներու կասկածելի վարքագիծ ու սայթաքումներ, թշնամի ուժերու հեզասահ մուտքը թիկունք եւ հայ տարածքներ, հայրենիքի` Արցախի կորուստ եւ պետական մակարդակի անձնատուութիւն:
Այդուհանդերձ, երիտասարդ հայ զինուորն ու սպան իր շալակին ունենալով սեփական ժողովուրդի ու հայրենի հողի պաշտպանութեան խնդիրը, անվարան նետուեցան մարտի դաշտ` անհաւասար կռիւ մղելու եւ կասեցնելու թշնամի ուժերու յառաջախաղացքը:
Խոստովանիլ է պէտք, որ այս անգամ թշնամի ազերին, սրբագրելով իր երբեմնի զինական թերութիւնները, աւելի՛ն. ապաւինելով նիւթական կարողութեան եւ արհեստագիտական նորարարութիւններու, մանաւանդ` զինուորական մարզին, ինչպէս նաեւ իր թիկունքին ունենալ թուրքն ու թրքութիւնը (հայաջինջ ծրագիրը), նետուեցաւ պատերազմի դաշտ` զինուորական թուաքանակի եւ սպառազինութեան զգալի առաւելութեամբ:
Ու յաղթեց թշնամին` անակնկալի բերելով հայոց բանակը, որ պարտութիւն կրեց կարգ մը ճակատներու վրայ, իսկ հետեւանքները աղէտաբեր ու դժոխային էին:
Փաստօրէն, թշնամին կրցաւ ուժգին հարուած տալ` զգետնելով մեր բանակի ընտրանին` աւելի քան հինգ հազար զոհ, կրկնապատկուած վիրաւոր, զինական ու արհեստագիտական հսկայական կորուստ, բարոյահոգեբանական ահռելի ճնշում եւ խուճապի տրամադրութեան ստեղծում, գերիներու խոշտանգում, գիւղերու գրաւում եւ աւեր, այլ խօսքով` պաշտպանական բանակի խայտառակութիւն:
Նման կացութեան մէջ ինքնարդարացում կամ յանցաւորներու որեւէ փնտռտուք պարզապէս ճշմարտութենէն խուսափելու միջոց է:
Ճիշդ է, որ Հայաստանի ու Արցախի պետութեան ղեկին կանգնող քաղաքական անձնաւորութիւններ ուղղակիօրէն պատասխանատու են մեծ աղէտին` Արցախի կորուստին, սակայն, ինքզինք պարտադրող հարցումին պատասխանը տակաւին կը յամենայ` հայը ե՞րբ իր սեփական ճակատագրին ՏԻՐՈՒԹԻՒՆ պիտի կարենայ ընել:
