ՍԱՆԱՆ ԹԱՊԱԳԵԱՆ
– Կրնա՞յ ըլլալ, որ մարդ չսիրէ իր ծննդավայրը` Լիբանանը. մանաւա՛նդ Լիբանանը, ուր ծնած ու տարիներ շարունակ մեծցած ենք անոր հիւրասէր ու տաքուկ գիրկին մէջ:
– Կրնա՞յ ըլլալ, որ նախընտրես լքել ընտանիքդ եւ ընկերներդ:
– Շուարած ենք… Ի՞նչ ընենք:
– Լսեցի՞ք, Ս-ն ալ պիտի ճամբորդէ գործ փնտռելու նպատակով:
Այսօրուան երիտասարդութեան խօսակցութեան հարազատ պատկերն է ասիկա: Համալսարանաւարտ երիտասարդներ, որոնք հպարտ են իրենց ստացած վկայականով, պատրաստ են խանդավառութեամբ նետուելու գործի ասպարէզ, փնտռելու տարբեր հնարաւորութիւններ, ծրագրելու իրենց ապագայի ուղին, այսօր դէմ յանդիման կը գտնուին ապագայի անորոշութեան, կարծէք կանգնած են մութ փապուղիի մը մէջ` յուսախաբ եւ մտահոգ: Երկրին մէջ իշխած է անգործութիւնը, տնտեսութիւնը օրէ օր կը քայքայուի, քաղաքական անկայուն իրավիճակը աւելիով կը վատթարանայ, վախը պատած է բոլոր լիբանանցիներուն սիրտերը. մէկ խօսքով, ճնշիչ մթնոլորտ մը կը տիրէ ամէնուրեք: Բոլորը նոյնը կ՛ըսեն. «Արդեօք նաւահանգիստի այս վերջին պայթումէն աւելի մեծ աղէտ կրնա՞յ դեռ պատահիլ»: Սարսափելին այն է, որ այս հարցումէն ետք ամէն ոք լուռ է, ոչ ոք քաջութիւնը ունի ըսելու` «կրնայ ըլլալ», միեւնոյն ժամանակ իւրաքանչիւրը կը փորձէ հայեացքով մը յոյս ներնշնչել միւսին: Դժբախտաբար սկսած ենք համոզուիլ ու նմանիլ այն վիրաւորին, որուն բժշկելը գրեթէ անկարելի է:
Շատ դժուար է տեսնել ամէն օր մարդոց նոյն տխուր ու անյոյս դէմքերը, իսկ աւելի դժուար է տեսնել, երբ քու դասընկեր- դասընկերուհիներդ, բարեկամներդ մէկիկ – մէկիկ, ի գին ամէն ինչի, բռնած են գաղթի ճամբան: Ամէն շաբաթ կը հաւաքուինք կամ հեռախօսով յաջողութիւն կը մաղթենք արտագաղթող մեր ընկերներուն: Զարմանալին այն է, որ կը ճամբենք ոչ թէ տխրութեամբ, այլ` ուրախութեամբ, քաջալերելով զանոնք իրենց առած յանդուգն քայլին համար: Երբեմն կէս կատակ – կէս ճիշդ ըսելով. «Դուն գնա՛, լաւ բան մը գտնես, մեզ մի՛ մոռնար»: Երանի կու տանք, որ կրցաւ այս քաոսէն դուրս ելլել` «աւելի լաւ» կեանքի մը հնարաւորութիւն գտնելով. իսկ եթէ մեկնողին ուղղութիւնը դէպի հայրենիք է, բնականաբար ուրախութիւնը կը կրկնապատկուի:
Այո՛, այսօրուան երիտասարդութիւնը «աւելի լաւ» կեանք մը ապահովելու համար կը գաղթէ: Ստիպուած` կը գաղթէ հոն, ուր իրեն համար ալ յստակ չէ, թէ ինչպիսի՛ կացութեան առաջ պիտի գտնուի. պիտի կարենա՞յ յաղթահարել դժուարութիւնները, թէ՞ աւելիով պիտի մխրճուի. արդեօք պիտի ուրախանա՞յ իր առած քայլերուն համար եւ պիտի քաջալերէ՞ իր շրջապատը, թէ՞ պարզապէս պիտի ըսէ` «Երանի հոն մնայի». արդեօք պիտի կարենա՞յ գծել իր կեանքի կանաչ ճանապարհը, թէ՞ ընդհակառակը, պիտի յորդորէ իր ընկերները ու ըսէ` «մի՛ մտածէք գալու մասին»:
Այսօրուան երիտասարդութեան ուղեղին մէջ այս հարցումները, մտահոգութիւնները կարուսելի պէս անվերջ կը դառնան եւ կը մնան անպատասխան:
Դէպի ու՞ր…
Սեպտեմբեր 2020
