Լիբանանի անկախութեան տօնակատարութիւններու սահմանափակումի որոշումները, բացի համավարակին հետ կապուած հանգամանքներէն, անկախութեան խորհուրդի մշուշապատման իրականութիւնը կը յուշեն: Անկախութիւնը գերիշխան որոշումներու կայացման պետական գործիքակազմ կ՛ենթադրէ. առ այսօր Լիբանանի քաղաքական երկնակամարին վրայ չ՛երեւիր ինքնիշխան որոշումներու բնական ընթացքը:
Կը թուէր, որ համավարակի եւ պայթումի ամէնէն ծանրակշիռ հետեւանքները յաղթահարելու համար Լիբանանի քաղաքական կողմերը շտապ կարգով անսային փրկութեան կառավարութեան կողմերու առաջադրանքի կոչերուն:
Իրավիճակի ծանրակշռութեան տարողութիւնը կ՛ընդգծէր գէթ անգամուան մը համար շրջել կառավարութիւն կազմելու աւանդական եղանակի առեւտուրի սեղանը եւ գերադասել փրկութիւնը: Որոշող տարրերը, հերթական անգամ արգելակեցին փրկութիւնը, իսկ փրկութիւնը պայմանաւորուած չէ անկուսակցականութեամբ, զուտ մասնագիտականացած կազմով կամ համայնքային համակարգի փոփոխութեան նախապայմանով: Փրկութեան կենսատարրը ազգային համաձայնութիւնն է, իսկ ազգային համաձայնութեան գոյացման երաշխիքը` համայնքներու եւ անոնց քաղաքական ուժերուն միջեւ կայանալիք պարտադիր համախոհութիւնն է, փրկելու հաւաքական գիտակցութեան իրացումը: Անկէ ետք ինչ ձեւաչափ եւ բովանդակութիւն ալ ունենայ գործադիր իշխանութիւնը, ամուր նախադրեալներ կ՛ունենայ իրականացնելու համար փրկութեան աշխատանքը: Այլապէս, երբ չկայ ազգային համաձայնութիւնը, զուտ տեսական սահմաններու մէջ կը մնայ ամէնէն մասնագիտական մարդուժով կազմուած կառավարութիւնը:
Փրկութիւնը, ուրեմն, նախ ազգային գիտակցութեան ձեւաւորումն է, ապա ինքնուրոյն որոշում կայացնելու կամքի դրսեւորումը եւ անոնց հիման վրայ այդ բոլորին գործնականացումը:
Պայմանները թոյլատու չեղան նաեւ արժանաւորապէս նշելու Մեծն Լիբանանի հիմնադրութեան 100-ամեակը: Պատմական դրուագներու վերհանումը, անոնց արդիական հնչեղութիւն տալը հերթական անգամ պիտի համոզէր, թէ ովքեր էին եւ ե՛ն այս երկրին եւ իր ժողովուրդին անվտանգութեան, խաղաղ արարման հիմնական սպառնացողները:
Թէկուզ այս պայմաններուն մէջ, այնուամենայնիւ Լիբանանը պիտի նշէ 100-ամեայ յոբելեանը:
Հանրապետութեան նախագահը այս առիթով հրապարակած ուղենշային ուղերձը կարեւոր փոխանցումներ կը կատարէր: Իրերը կոչել իրենց անուններով, ընդգծել այն ջարդարար քաղաքականութիւնը, որ կիրարկուեցաւ լիբանանցի ժողովուրդին նկատմամբ եւ մանաւանդ անոր տայ այժմէական հնչեղութիւն, ի վերջոյ ընդգծելու համար, որ գաղութայնացում իրականացուցած բռնատիրութեան դէմ պայքարեցան Լիբանանի գերիշխանութիւնը առաջադրողները:
Եւ այս առումներով Մեծն Լիբանանի 100-ամեակի նշումը զուտ պատմական իրադարձութեան մը յոբելեանի մէջ չի սահմանափակուիր: Կը նպաստէ ազգային հաւաքական գիտակցութեան ձեւաւորման, ինքնուրոյն որոշումներու կայացման գործընթացին եւ այդ բոլորէն ետք` Փրկութեան կառավարութեան կազմութեան:
