Ճեմարանի Պատերն Անգամ Կը Խօսին…
ՈՒՍՈՒՑԻՉԴ
«Խուտա» ստորագրութեան կրնայ հանդիպիլ ամէն անձ, որ կ՛այցելէ Ճեմարան, երբ յարկի մը վերելակին կոճակը կը սեղմէ, երբ երկրորդական բաժինի «թերաս»-ը կ՛ելլէ, բակը, դասարանը…
Ստորագրութիւնդ ձգեցիր ու գացիր… Ճեմարանի տարբեր անկիւնները թէ մեր սրտերուն մէջ դրոշմեցիր զայն ու գացիր…
Եւ «Խուտա»-ն դարձաւ խորհրդանիշ.
Խորհրդանիշ` պայքարի
Խորհրդանիշ` ազգասիրութեան
Խորհրդանիշ` ընկերասիրութեան
Խորհրդանիշ` մարդասիրութեան
Խորհրդանիշ` համեստութեան
Խորհրդանիշ` անկեղծութեան
Խորհրդանիշ` բարութեան
Խորհրդանիշ` ազնուութեան
Եւ դեռ որքան յատկութիւններ… Կարելի է տողեր լեցնել ու չբաւարարուիլ քեզ նկարագրելով: Քու համեստութիւնդ պիտի չարտօնէր, որ այդքան գրենք: Բայց ինչպէ՞ս չգրել երկրորդական բաժինի այն աշակերտին մասին, որ հայերէնի եւ հայոց պատմութեան պահերուն ո՛ւր ալ նստած ըլլար, աթոռը կ՛առնէր ու կը նստէր առջեւ, ուսուցիչին դիմաց, անոր բերնէն կախուելու, դասին կենդանութիւն տալու, թատրերգութիւնները բեմականացնելու, նիւթին առնչուած հայրենասիրական երգ մը մէջբերելու, քառեակ մը ասմունքելու… Հապա եթէ ազգային նիւթ մը արծարծուէր… ի՛նքն էր դարձեալ, որ տեղեակ էր արդէն հայաստանեան թէ սփիւռքեան որեւէ անցուդարձէ: Իսկ երբ ակամայ քանի մը օր բացակայելէ ետք կու գար դպրոց, եւ դասընկերները գրաւոր աշխատանք մը կը կատարէին, կը մօտենար ուսուցիչին եւ… «… Ես այս նիւթին ներկայ չէի, բայց կրնամ շարադրութիւն մը գրել»: Եւ այդպէս… բան մը չընել չէր ըլլար: Կը նստէր ու կը գրէր իր անթերի ուղղագրութեամբ:
Լա՛ւ որ գրեր ես, սիրելի՛ Կարէն… Շարունակէ՛ գրել եդեմական աշխարհէն… գրէ՛ քու պաշտած հայրենիքիդ բարօրութեան մասին եւ նոյն համեստութեամբ ներկայացո՛ւր զայն այդ աշխարհի Տիրոջ…
Ճեմարանի պատերը դեռ շա՜տ պիտի խօսին…
Յիշատակդ անթառամ մնայ…