ՔՐԻՍՏ ԻՍԿԷՆՏԷՐԵԱՆ
Գռեհկութիւնը հասած է հո՛ն, ուր զէնքը կը գործածուի մեծ մայր եւ թոռնիկ սպաննելու համար։
Լկտիութիւնը հասած է հո՛ն, ուր զէնքը կ՚օգտագործուի խաղաղ բնակիչներու տուները քանդելու եւ զանոնք անշնչացնելու համար։
Ստորնութիւնն ու ցածոգիութիւնը դարձած են մշակոյթ, իսկ ոճրագործութիւնը՝ կենցաղ։
Եթէ ոչ խաւարին, ցայգալոյսին։ Միշտ նախայարձակ, միշտ խուժան։
Յղիներու փորերը պատռող, մանուկներ ու կիներ բռնաբարող, հայրեր ու մայրեր գլխատող, տուներ հրկիզող ու մարդիկ ողջակիզող թուրքին հոգեհարազատ ազերիէն տարբեր ոչինչ կ՚ակնկալուի։
Հայոց ցեղասպանութիւնը սկսաւ այսօրուան Հայաստանի արեւմուտքը, Արեւմտահայաստանի մէջ, եւ այսօր փորձեր կը կատարուին զայն շարունակելու անոր արեւելքը, նոյն արիւնռուշտ արարածներուն կողմէ՝ պատմական վայրենի ախորժակով, մեծ երազի ցնորքով։
Աշխարհը, մեծամասնութեամբ, դարձեալ չէզոք դիրք որդեգրած, կը դիտէ բարբարոս ազերիի կեանքեր խլելու եւ այլոց պատմական հողերը կլանելու անյագուրդ ծառաւը։
Նորութիւն չէ, այո՛. սակայն ընդունելի չէ՛։ Յիշեցում, լռութիւնը՝ մեղսակցութի՛ւն է։
Առ ի գիտութիւն, Ցեղասպանութենէ վերապրող աւելի քան վեց հազարամեայ ազգը՝ դժուար թէ ընկրկրի, դժուար թէ անէանայ։
Ի դէմ դարերու կերպարանափոխուող համանման անագորոյն ոսոխին, գիտութեամբ, լեռներ շարժող քրիստոնէական հաւատքով, աննկուն կամքով ու հզօր բանակով հայ ժողովուրդը դարձեա՛լ դուրս կու գայ յաղթական։
27 սեպտեմբեր 2020
