ՍԻՄՈՆ ԿՈՍՏԱՆԴԻՆԵԱՆ
Ամէն երկիր, երբ բարեւեն
Մարդիկ կ՛ըսեն՝ այսօր լաւ ես։
Լիբանանի մէջ մենք կ՛ըսենք
– Լաւ է չմեռար, դուն կ՛ապրի՞ս դեռ։
Հոս ապրիլը յանցանք է դառն,
Իսկ մեռնիլը շատ բնական,
Երբ նստած ես սենեակիդ մէջ,
Գործիդ ճամբան, երբ կը քալես
Կամ կը լոգնաս ճիշդ ինծի պէս,
Կը զգաս շէնքը պար կը պարէ,
Կը ստիպէ քեզ մասնակցելու,
Գինովի պէս խարխափելու։
Ապակիներն պատուհանին
Թռիչք կ՛առնեն, կը փշրուին։
Ուժգին պայթում մը կը լսես,
Դուրս կը փախչիս մերկ՝ մութին մէջ,
Դժոխք` բաղնիքէն արիւնահեղձ,
Բայց դէպի ո՛ւր՝ Աստուած գիտէ։
27/8/2020
ԼԻԲԱՆԱՆ
