ՄԻՒՌՈՆ Ծ. ՎՐԴ. ԱԶՆԻԿԵԱՆ
Մայրիներու ազատատենչ երկիր, չքնաղ Լիբանան
Հազարամեայ մշակոյթի, լոյսի փարոս գիտութեան
Ասպնջական զաւակներդ մթին օրեր ապրեցան
Քաջակորով համբերատար, հուրէն, սուրէն դիմացան:
Մոխիրներէն կենդանացար, յարեար կրկին Լիբանան։
Եղբայրասպան պատերազմներ կանաչ կեանքեր խլեցին
Մթագնեցան, կործանեցան տուներ, շէներ թանկագին
Հրկիզուեցան եկեղեցի, քանդ ու աւեր սփռեցաւ
Գեղեցկազարդ, աղմկարար շէնշող, շէներդ ամայացաւ։
Մոխիրներէն կենդանացար, յարեար կրկին Լիբանան։
Փիւնիկեան հնադարեան կանաչ երկիր ծովափնեայ
Նաւաստիներդ Միջերկրական ծովի հմուտ նաւորդներ
Արկածախինդ, քաջակորով մէյ մէկ ասպետ ճամբորդներ
Եզերեցին երկրագունդի ամէն ոստան հնամեայ:
Մոխիրներէն կենդանացար, յարեար կրկին Լիբանան։
Սարսռալի, սահմռկելի եղաւ օրն այն ահաւոր
Պայթումովը ահագնագոռ աւեր, մահ տարածող
Լիբանանի մայրաքաղաք չքնաղ Պէյրութ քաղաքի
Աղիողորմ որդեկորոյս մայրեր, քոյրեր, եղբայրներ:
Մոխիրներէն պիտ’ կենդանանաս, յաոնես կրկին Լիբանան։
Սարսափելի, սարսռալի արիւնլուայ դէմքեր քարացած
Բզքտուած հոս հոն ցրուած մարդոց արիւնլուայ մարմիններ
Փոշեթաթախ ուրուականներ մոլոր, կթոտ խելագարած
Մահաքունով տագնապահար, անյոյս, մենակ գետնատարած:
Մոխիրներէն պիտի կենդանանաս, յաոնես կրկին Լիբանան։
Անօթեւան ընտանիքներ, երդիք ու կեանք կորսնցուցած
Տառապանքի անմխիթար սեւ քղամիթ ուսերուն՝
Փլատակուած օճախներու շիջած մայթին են տարածուած
Ամէնուրեք հեծծանք, արցունք փշոտ ու փոշոտ սրտերուն:
Մոխիրներէն պիտ’ կենդանանաս, յաոնես կրկին Լիբանան։
Հոգիներէն բարձրաթռիչ աղօթք, աղերս առ Աստուած
Լալահառաչ պաղատագին շրթներ՝ -խնայեա՛ Տէր եւ Ողորմեա-
Հրեշտակներու խնկանուէր երկինք յառնող թեւերով
Բարձրանան թող աղօթքները խնդրանք առ Աստուած:
Մոխիրներէն պիտ’ կենդանանաս, յաոնես կրկին Լիբանան։
Մայրիներու եւ Փիւնիկներու երկիր, անմահ Լիբանան
Մոխիրներու, կրակներու մէջէն կրկին պիտ’ յառնես
Նորափետուր պիտ’ զարդարուիս, շքեղ ու պերճ Լիբանան
Ազատութեան, անմահութեան ճամբորդ, երկիր Լիբանան:
Մոխիրներէն պիտ’ կենդանանաս, յաոնես կրկին Լիբանան։
