ԱՆԱՀԻՏ ԹՈՐՈՍԵԱՆ-ՊԱԼԵԱՆ
Մայրիներու տուն Լիբանան,
Իմ ժողովուրդը գաղթական,
Դէմ դրած թուրքին մարդասպան
Քեզ մօտ գտաւ ապաստան:
Դուն տուն եղար ասպնջական,
Անտէր հային ոտաբոպիկ,
Որ թողած էր հայրենական
Կանաչ դաշտեր, կապոյտ երկինք:
Որբանոցին մէջ թրքական,
Այնթուրա էր… Մահ ու զրկանք…
Ծեծ… Թրքացում… Ահ… Տառապանք…
Բաներ էին սովորական,
Որոնց յաղթեց պայքարի կամքն,
Անխախտ կորովն ու աշխատանք:
Ոտքի կեցաւ Հայը կրկին,
Ի սպաս դրած ձիրքերն անգին:
Նոյն այդ որբերն, աւելի ուշ
Դարձան տիտան, ծնողք անուշ,
Ուսուցիչներ ու վարպետներ,
Որ կերտեցին նոր սերունդներ:
Հողիդ վրայ, ո՜վ Լիբանան,
Հայը մնաց միշտ ժրաջան.
Ան չմուրաց ու չողբաց,
Այլ ան կիսեց իր աղն ու հաց:
Եղար իրեն նոր հայրենիք,
Ջերմ ու խաղաղ մէկ նոր երդիք:
Գաղութ դարձաւ պատրատ ու կազմ,
Աւա՜ղ հասաւ տաք պատերազմ:
Շինեց ակումբ ու դպրոցներ,
Դարմանատուն ու կեդրոններ.
Սարքեց վանք ու եկեղեցի
Պահելու դէմքն իր հայեցի:
Համալսարանով Հայկազեան,
Այնճար աւանով պատմական,
Արհեստներով այլազան,
Արուեստներով ազնուական,
Հայը շինեց, դուն ծաղկեցար
Արեւիդ մատաղ Լիբանան:
Շինեց իր արիւն քրտինքով,
Գիշեր-ցերեկ աշխատելով…
Իր Մայր Աթոռով Կիլիկեան,
Իր վառ մամուլով հայակերտ,
Առաքելութեամբ՝ հայրենակերտ,
Հոն շէնցաւ գաղութ մը Հայկեան,
Ուրկէ գործուղուեցան անձեր՝
Թրծելու եւ մշակելու
Աշխարհասփիւռ անթիւ հայեր:
Հողիդ վրայ Լիբանան
Հայը մնաց պահանջատէր,
Սրեց իր միտքն ու իր ուժեր
Եւ հասաւ բարձր դիրքեր:
Խորհրդարանդ Լիբանան,
Ընդունեց Եղեռն Հայկական,
«Ո՛չ» ըսաւ թուրքին ցեղասպան,
Ձեռք երկարեց զօրկացական,
Հայ Համայնքին նուիրական:
Այս ամէնը դիւրին չեղաւ:
Կար պատերազմ. կար վիշտ ու ցաւ.
Կար նախատինք. կար չար նախանձ.
Կա՜ր ու կա՛ր… Բայց տարիներ անց,
Փաստը մնաց… Հայը դարձաւ
Խորհրդանիշ՝ եղբայրութեան,
Նշան՝ քաղաքակրթութեան,
Դրոշմ՝ միասնականութեան,
Հոմանիշ՝ հաւատարմութեան:
Կողքիդ ենք, Լիբանան
Չենք թողեր մեր Նոր Կիլիկիան,
Տապալի անցեալի նման:
Կողքիդ ենք, Լիբանան,
Ու պիտի մնանք այնքա՛ն
Մինչեւ իրականանան
Երազները մեր բոլոր՝
Ամբողջական Հայաստան,
Ողջ աշխարհի հայերով:
18 Յուլիս 2020
