ՔՐԻՍՏ ԻՍԿԷՆՏԷՐԵԱՆ
Կ՛ապրինք ճգնաժամային տաժանելի օրեր:
Համակ մարդկութիւնը կ՛ապրի դժուար օրեր:
Եթէ 20-րդ դարը տեսաւ Համաշխարհային Ա. եւ Բ. պատերազմներ, ապա 21-րդ դարը այսօր կը տեսնէ պատերազմէ անդին, մետաղեայ զինուժէ անդին, պայթող ռումբերէ ու արձակուող փամփուշտներէ անդին, նահատակուող զինուորներէ անդին, յաղթանակ երազող հակամարտող ուժերէ անդին համաշխարհային եղելութիւն մը: Եղելութիւն մը, որ յետադարձ հայեացք մը նետել կու տայ 1918-ի 15 ամիսներու վրայ երկարող եւ 50 միլիոն մահ պատճառած Սպանական տենդախառն հարբուխի համաճարակի օրերուն, կամ 1952-ի Լոնտոնի ապականած մառախուղին, որ 5 օրերու ընթացքին շնչահեղձ ըրաւ 12.000 հոգի:
Սակայն այսօրուան համաճարակը տարբեր է:
Կենսաբանական առումով ինչպէ՞ս կը տարբերի այլ հիւանդութիւններէ` ժահրերէ, մասնագիտութիւնս չէ. սակայն 21-րդ դարուն, արհեստագիտութեան եւ գիտութեան զարգացման գագաթնակէտը նկատուող դարուն, բաւական մտահոգիչ է, թէ ինչպէ՞ս տակաւին կարելի եղած չէ հասկնալ այս «հիւր»-ը, որուն անկոչ ըլլալը եւս հարցական է ու տարակուսելի:
Լիբանանը անմասն չմնաց այս հիւրին այցելութենէն: Ասպնջական Լիբանանը առանց այս հիւրին արդէն իսկ կը տառապէր. հիւրընկալ լիբանանցիներուն մեծամասնութիւնը (բացառութիւններ կան անշուշտ) արդէն իսկ կը տանջուէր:
Լիբանանցին տանջողը եղբայրասպան պատերազմները չէին միայն, այլ նաեւ անոնց հեղինակները, անոնց մնայուն ներկայութիւնը, որոնք այսօր աշխարհի բոլոր երկիրները կլանած ու կեանքեր խլող համաճարակին նման կը մնան անդարմանելի:
Այսօր որոշ կողմեր կոչ կ՛ուղղեն աշխարհին` համակերպելու այս կացութեան եւ ապրելու այս ժահրին հետ:
Լիբանանցին տարիներէ ի վեր կ՛ապրի այսպիսի ժահրի մը հետ, որուն ստեղծած պայմաններուն ընտելանալը դժուար է, մանաւանդ որ անիկա անցեալի շքեղ Լիբանանը վերածեց այսօրուան տժգոյն Լիբանանին, որուն ախտանշաններուն ծանօթ ենք բոլորս, համայն աշխարհը:
Այս համաճարակին ստեղծելիք նոր աշխարհին պատկերը տակաւին կը մնայ աղօտ, սակայն Լիբանանի ապագան, առանց վերոյիշեալներու դարմանման, թուաբանական օրէնքներու նման, հեռու կը մնայ ականակիտ ըլլալէ:
