ՄԱԿԱՐ ի Գաղիա
Կեդրոնականցի Արմենակին հետ, իր թաղի եկեղեցիի Ս. պատարագէն ետք, ուրիշ հաւատացեալներու հետ, սրճարան գացինք, բաժակ մը օղիով տօնելու մեր մեղքերէն սրբուած ըլլալու մեր ուրախութիւնը: Երեւելի պարոն Պահատուր Տաղտեվիրէնեան շողոմ խօսքերով բարեւեց մեզ, շնորհակալութիւն յայտնեց Արմենակին, որ զիրենք պատուած էր իր ներկայութեամբ:
Երբ առանձին մնացինք, հարցուցի.
– Դեռ չկծուած նոր բարեկամնե՞ր ունիս:
Եւ Արմենակ պատմեց.
– Այս Տաղտեվիրէնեանը իր նախագահած հայրենակցական միութեան ժողովին հրաւիրեց զիս, եւ խնդրեց, պնդեց, որ ներկայ ըլլամ: Հրաւիրեց նաեւ ժողովէն ետք կայանալիք ճաշկերոյթին ալ, ուր ներկայ պիտի ըլլային նախարար մը, խորհրդարանի անդամ մը եւ արուարձան քաղաքի խորհուրդը` քաղաքապետի գլխաւորութեամբ:
– Լաւ է, մեծերու հանդիպեր ես:
– Ճիշդ այդպէս: Փառաւոր ճաշկերոյթ մը: Հինգ անգամ պնակները փոխուեցան: Սեղաններու վրայ ափսէներով սուճուգն եւ փաստուրման անդադար նորոգուեցան, գովերգուեցան որպէս հայկական ազնուական ճաշատեսակ: Հիւրերը խօսեցան հայկական հիւրասիրութեան եւ աշխատասիրութեան մասին, միշտ յիշեցնելով, որ լաւ քաղաքացիներ էին: Ներկաները կը ծափահարէին առանց մտիկ ըրած ըլլալու:
– Ինչպէ՞ս կ՛ըլլայ այդ,- հարցուցի:
– Ի՞նչ մտիկ պիտի ընեն, անցեալ տարի ալ նոյն բաները ըսած ըլլալու են, յաջորդ ճաշկերոյթին ալ նոյնը պիտի ըսեն, ճիգի պէտք չկայ, պիտի ծափահարուին: Այս չէ պատմելիքս, այսպէս եղած ենք եւ են: Ճաշկերոյթի ամբողջ տեւողութեան սեղաններուն շուրջ, նստած եւ ոտքի, կը թուէր, թէ մարդիկ անմահութեան բանալին գտած էին, սելֆիները կը բարձրանային, կը հակէին, տեղ կը փոխէին եւ մարդիկ` զիրար գրկած, իրենց գլուխները իրարու ուսին դրած, կը նկարուէին:
– Արմենա՛կ, ճիշդ կ՛ընեն, յիշողութեան կորուստին դէմ պէտք է պայքարիլ:
– Սելֆին նաեւ բեմի վրայ էր, հանդիսավարը կը նկարուէր իւրաքանչիւր խօսողի հետ, նոյնիսկ Պահատուր Տաղտեվիրէնեանը, երբ շնորհակալութիւն յայտնեց, իր հիւրերուն հետ ինքզինք նկարեց կողքի սելֆին գլխուն վրայ բռնելով:
– Արմենա՛կ, նկարահանող մը չէի՞ն հրաւիրած, համացանցով սփռելու այդ աննախընթաց հանդիսութիւնը: Փառքը կը հիւսուի մեծերու կողքին կանգնելով:
– Այդ չեմ գիտեր: Բայց յիշեցի ֆրանսացի իմաստասէր Հանրի Պերկսոնը, որ կ՛ըսէր, թէ գործիքը ձեռքին շարունակութիւնն է: Խորհեցայ, որ սելֆիները տաղտեվիրէնեաններու փոքրիկ եւ փոքրացած ուղեղներու շարունակութիւնն էին: Այս սելֆիստները եթէ սալաֆիստ ըլլային մեր քաղաքը կրնային գրաւել:
– Արմենակ, ի՞նչ է տարբերութիւնը սելֆիստին եւ սալաֆիստին:
– Մակա՛րս, սալաֆիստը բանի մը կը հաւատայ, սելֆիստը մարզիկի պէս թեւը վեր պահած ինք կը խնկարկէ իր անձին, այդ նկարները կրնայ նաեւ դնել իր յուշերու գեղակազմ հատորին կողքին եւ էջերուն վրայ` աւելցնելով յուշագիրներու փաղանգը:
– Ուրեմն կեցցէ՛ սելֆիական հայասիրութիւնը եւ սելֆիական լոպիինկը®,- եզրակացուցի, ուրիշ բան չըսելու համար:
