«Հաշուեյարդար. ի՜նչ մնաց. կեանքէն ինծի ի՞նչ մնաց. ինչ որ տուի ուրիշին. տարօրինա՜կ, ա՛յն մնաց»: Մեծանուն բանաստեղծ Վահան Թէքէեանի յիշեալ բառերը մեզ մտածել կու տան մեր գոյութեան պատճառին մասին: Կան մարդիկ, որոնք այս կեանքը կ՛ապրին ու կ՛ըմբռնեն իբրեւ նպատակ, իսկ ուրիշներ` իբրեւ միջոց հասնելու համար իրենց անձերէն վեր հաւաքական ու սրբազան նպատակներու: Այս վերջին խումբին պատկանեցան Մեծի Տանն Կիլիկիոյ կաթողիկոսութեան երջանկայիշատակ հայրապետները եւ զինուորագրեալ միաբանները, որոնք անձնուրացութեամբ եւ անձնուիրութեամբ իրենց կեանքը իբրեւ զոհ ընծայաբերեցին մեր եկեղեցւոյ պայծառացման եւ մեր ազգին գոյատեւման ու պահպանման ի խնդիր:
Արդարեւ, Մեծի Տանն Կիլիկիոյ կաթողիկոսութիւնը երախտապարտ ըլլալով իր միաբանութեան եւ յարգելով անոնց անթառամ յիշատակը, կիրակի, 24 փետրուար 2019-ին, Ս. եւ անմահ պատարագի աւարտին, հանդիսապետութեամբ Արամ Ա. վեհափառ հայրապետին, «Զարեհեան» յուշարձան-դամբարանին մէջ հոգեհանգստեան յատուկ կարգ կատարեց «վասն հոգւոցն հանգուցեալ հայրապետացն սրբոյ աթոռոյս եւ համայն միաբանից ուխտին Մեծի Տանն Կիլիկիոյ կաթողիկոսութեան»:
Այս առիթով, Կիլիկեան միաբանութիւնը վերանորոգեց իր ծառայական ուխտը հանդէպ Աստուծոյ, մեր եկեղեցւոյ եւ ժողովուրդին:
