Թուրքիոյ ժամանակակից ամենայայտնի հայ գրողներէն Մկրտիչ Մարկոսեանը հարցազրոյց մը ունեցած է Պոլսոյ «Ակօս» շաբաթաթերթին հետ` Տիգրանակերտի մէջ վերջերս տեղի ունեցած գիրքի ցուցահանդէսի մը մասին, որուն` ան հրաւիրուած է իբրեւ պատուոյ հիւր:
Թուրքիոյ մէջ մեծ արձագանգ գտած «Կեաւուրի թաղը» գիրքին հեղինակը անդրադարձած է նաեւ Արեւմտեան Հայաստանի տարածքին ներկայիս ապրող քաղաքացիներուն` հայերու հանդէպ ունեցած վերաբերումին, անոնց անկեղծութեան, ինչպէս նաեւ` իսլամացուած հայերու հարցերուն:
«Ապրի՛ն, զիս իբրեւ պատուոյ հիւր հրաւիրեցին, բացման ելոյթներ հնչեցուցին, բայց բան մը կար, որ զիս տխրեցուց. այդքան չսիրեցի այն գաղափարը, որ ես իմ ծննդավայրիս մէջ, իմ հողերուս վրայ պատուոյ հիւր համարուիմ: Ինչո՞ւ: Ես տիգրանակերտցի եմ, հոն հիւր չեմ: Այս մէկը ինծի հեգնանքի պէս թուեցաւ: Այս մասին հոն ալ բացայայտօրէն ըսի», նշեց գրողը:
Լրագրողին այն հարցումին, թէ` ըստ իրեն, Արեւմտեան Հայաստանի մէջ մարդոց մեծ հետաքրքրութիւնը հայերու եւ հայկական անցեալին հանդէպ ուրկէ՞ կու գայ, եւ թէ` արդեօք անիկա հին ժամանակներու կարօ՞տն է, թէ՞ կորսուածին գիտակցութիւնը, Մարկոսեան պատասխանեց. «Երբեմն ես ինծի կու տամ այս հարցումը: Կարծես յատուկ ջանք կը տարուի: Կ՛ըսեմ` «կարծես», որովհետեւ բոլորը չենք ճանչնար: Հոն հինգ քաղաքացիներէն երկուքը կը խօսին հայերու հետ ազգակցական կապեր ունենալու մասին: Յատկանշական է ասիկա, որովհետեւ ոչ ոք անոնց կոկորդը սեղմելով` չի ստիպեր, որ այդ բոլորը ըսեն. իրենք կը հաստատեն: Ոմանք ամբողջութեամբ հայ են (նկատի ունի` իսլամացուած), քիւրտերը անոնց «պեֆըլլէ» կ՛ըսեն (քրտերէնով` հայ, քրիստոնեայ): Չեմ գիտեր, թէ ես, եթէ իրենց վիճակին մէջ ըլլայի, ի՛նչ պիտի ընէի»:
