ԴԵՐԵՆԻԿ ՄԵԼԻՔԵԱՆ
Եւս չորս օր եւ ահա՝ համալրւելու է 1991 թ. սեպտեմբերի 21-ով նշանաւորւած Հայաստանի Հանրապետութեան անկախութեան վերականգնման 27-րդ ամեակը…
Անշուշտ, վերանկախ Հայաստանի տատասկոտ ճամբի նոյն 27-րդ հանգրւանին ներքին թէ՛ արտաքին բազմապիսի մարտահրաւէրները դիմագրաւելու բացառիկ առիթ ու հնարաւորութիւն դարձան՝ թէ՛ ՆՈՐ ՀԱՅԱՍՏԱՆ-ին ձգտող Մայիսեան համաժողովրդական ու թաւշեայ կոչւող Յեղափոխութիւնը եւ թէ՛ միեւնոյն Մայիսին ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹԵԱՆ 100-ամեակը նշանաւորելու համազգային տօնախմբութիւնը:
Վերանկախացած Հայաստանի լիարժէք կայացմանը տանող ճանապարհը, դեռեւս, եւ օրինաչափօրէն, ուղեկցւած է տատասկներով…, որոնք էլ դարձեալ ազգովի՝ թէ՛ պետական եւ թէ՛ ժողովրդական կամքի համադրմամբ, հնարաւոր է արմատախիլ անել:
Դա անտարակոյս կը յաջողւի ՆՈՐ ՀԱՅԱՍՏԱՆ-ին, եթէ հէնց դրան ձգտած «Թաւշեայ Յեղափոխութիւն»-ը շարունակի ընթանալ իրենից իսկ բխած՝ ՍԻՐՈՅ եւ ՀԱՆԴՈՒՐԺՈՂՈՒԹԵԱՆ ամրագոյն քայլքով…:
Ահաւասիկ, առհասարակ արտերկրի եւ տւեալ դէպքում՝ ամենահայաստանամերձ համայնքը համարւող՝ հինաւուրց իրանահայ գաղթօջախի անկեղծ ցանկութիւնն ու ակնկալիքն է, որ վերանկախացած ու յատկապէս «Նոր Հայաստանի» հասարակական, քաղաքացիական ու յատկապէս քաղաքակրթական կայացման հերթական հանգրւանում (Զորօրինակ՝ Երեւանի Աւագանու ընտրութիւններ, որոնցում ցաւալիօրէն կիրառւում են «Ֆէյսբուքեան» ամենատարբեր ախտանիշերը…) միմեանց հանդուրժել-սիրելու ցուցանիշերը, յար եւ նման համաժողովրդական շարժման ակունքներին, հիացմունք պատճառի միջազգային հանրութեանը…
Այլապէս՝ արդիական է հնչելու եւ ինչ-որ տեղ շարունակելու է աշխատել որպէս դառն օրինաչափութիւն՝ կողքի սիւնակում բերւած «Օրւայ Պատգամը»…
