ՀՅԴ Բիւրոյի ներկայացուցիչ Հրանդ Մարգարեանը 24 յուլիսին ներկայ եղած է Երեւանի «Ալեքսանդր Սպենդիարեան»-ի անուան օփերայի եւ պալէի ազգային ակադեմական թատրոնին մէջ ՀՄԸՄ-ի հիմնադրութեան 100-ամեակին նուիրուած հանդիսութեան, որուն յաջորդած է ՀՄԸՄ-ի 100-ամեակին նուիրուած ճաշկերոյթ:
Այս առիթով ան ստորեւ տրուած իր սրտի խօսքը ուղղած է ներկաներուն.
«Երբ փոքր-ինչ յայտնի մարդկանց զաւակները մեծանում են, փորձում են ծնողներից անջատուել: Փորձում են չյիշել, որ Հրանդի տղաներն են, ուզում են ինքնուրոյն լինել, ուզում են իրենք իրենցով ներկայանալ, ինչը շատ բնական է: Եւ դա ծնողի տեսանկիւնից լաւ է, ասում ես` ինքնավստահ է, ինքն իրենով է եւ ինձանով չէ, որ փորձում է ասպարէզ ու շրջապատ ստեղծել: Հիմա` ՀՄԸՄ-ն մեր տղան է: Այսօր ես չլսեցի` Դաշնակցութիւնը, որովհետեւ ՀՄԸՄ-ն ինքնուրոյն է, որովհետեւ արդէն ինքնակազմակերպուած է, որովհետեւ արդէն իր ոտքի վրայ կանգնած է եւ գնահատում է իր ծնողներին: Ես ուրախ եմ, որովհետեւ մենք ՀՄԸՄ ենք ստեղծել ոչ թէ մեզ, այլ հայ ժողովրդի համար: Դա արդարացուած է: Եւ նոյնիսկ մի օր, չցանկանանք լսել, եթէ Դաշնակցութիւն չլինի, Դաշնակցութեան գործն արդարացուած է` ՀՄԸՄ, Համազգային եւ ՀՕՄ ստեղծելով: Ես ուզում եմ մի բան ասել` ՀՄԸՄ-ն մեր ամենամեծ հայկական հասարակական կազմակերպութիւնն է` ինքնաղեկավարուող եւ ինքնակազմակերպուող: Եւ եթէ նոյնիսկ 105 հազար անդամ չունի, միեւնոյն է, մեր պատմութեան մէջ ամենամեծ հասարակական կազմակերպութիւնը ՀՄԸՄ-ն է:
Ինքնաֆինանսաւորուող ՀՄԸՄ-ի «տէրը» հայ ժողովուրդն է, մեր ժողովրդի կարող մարդիկ են ֆինանսաւորում ՀՄԸՄ-ը, եւ դրա համար էլ ՀՄԸՄ-ն ինքնուրոյն է, անկախ է, ազգային է, մերն է: Դա շատ կարեւոր է, մանաւանդ` 21-րդ դարում: Նիւթական անկախութիւնը անկախութեան գրաւականն է: ՀՄԸՄ-ն ունի իր սեփական ազգային արժէքների հաւատքը: Ես այսօր լսում եմ` ՀՄԸՄ, առանց «Դաշնակցութիւն» բառի, լսում եմ հիմնը, խօսքերը, հայրենիքի հանդէպ մեծ երազանքը, այդ արժեհամակարգը մարդկային է, ինչն էլ ՀՄԸՄ-ն արժեւորել է: Այս արժեհամակարգով է, որ ՀՄԸՄ-ն տարբերւում է միւս` շատ այլ հասարակական կազմակերպութիւններից: Սա հարստութիւն է, ՀՄԸՄ-ն մեր ժողովրդի հարստութիւնն է: ՀՄԸՄ-ն համահայկական կառոյց է. Քուէյթի երեխաներին ես տեսնում, Կիպրոսի երեխաներին ես տեսնում, եւ, հաւանաբար, եթէ չլինէր ՀՄԸՄ-ն, նրանց հայկական աշխարհը կը սահմանափակուէր Կիպրոսի կամ Քուէյթի համայնքի հայկական թուով, բայց քանի որ նրանք ՀՄԸՄ-ի անդամ են, նրանց պատկերացումը հայկական իրականութիւնից` շատ աւելի մեծ է: Մենք այս կազմակերպութեան մէջ ընդունել ենք ամէն մի հայի, եւ նրանց բերելով Հայաստան` մենք ասում ենք` դու Կիպրոսի հայկական համայնքի անդամը չես, դու հայ ժողովրդի Կիպրոսն ես: Հայ ժողովուրդն աշխարհով մէկ ներկայութիւն է, պետականութիւն է, եւ նրա ներկայութիւնը պատիւ է այս ժողովրդին: Սա մեծ արժէք է: Ամէն մէկ հայ պէտք է իրեն զգայ հայ ժողովրդի մաս, եւ հայ ժողովուրդն իր գաղութը չէ, հայ ժողովուրդը համահայկական իրականութիւն է: Սա է, որ ՀՄԸՄ-ն տալիս է ամէն հայի: Եւ սա արժէք է, որ մարդիկ հաւաքւում են Բիւրականում եւ զգում` իրենք որքան մեծ են եւ երբեք չեն յոգնում Կիպրոսին, Հալէպին կամ հայկական որեւէ գաղութին մաս կազմելուց: Աստուած տայ` ՀՄԸՄ-ի ճանապարհը կարմիր լինի, յաջող լինի, Աստուած տայ` ՀՄԸՄ-ն «ծնողից» երկար ապրի»:
