Քառասուն օրեր առաջ «Մեր Սիմոնը» կանխահասօրէն հրաժեշտ տուաւ իր ընտանիքին, հարազատներուն, ընկերներուն ու բարեկամներուն:
Ինչպէս կարելի էր, որ անսպառ եռանդով լեցուն այս երիտասարդ տղան անակնկալ սրտի կաթուածի մը պատճառով հեռանար անվերադարձ:
Դժուար է հաշտուիլ Սիմոնի կորուստին հետ, երբ ան համակ եռանդ ու խանդավառութիւն էր իր առօրեային մէջ:
Ընկերային ու զուարթախոհ, բարեկամ էր բոլորին, մեծին ու փոքրին:
Ան հայութեան ու հայրենիքի հանդէպ անվերապահ սէր ու հաւատք ունէր, եւ այդ սէրն էր, որ զինք մղեց երթալու Արցախ ու միանալու հայ ազատամարտիկներուն:
Այո՛, քառասուն օրեր անցած են արդէն, սակայն տակաւին չենք հաշտուած այն դառն իրականութեան հետ, որ Սիմոնին նման եռանդուն ու կեանքով լեցուն անձ մը անժամանակ բաժնուած է իր միջավայրէն:
Թէեւ, իբրեւ քրիստոնեայ, պէտք է հաւատանք, որ մահը կեանքի շարունակութիւն է, սակայն ցաւը խոր է ու ցնցիչ:
Սիրելի՛ Սիմոն, դժուար է հաւատալ, որ ալ պիտի չվայելենք քու ներկայութիւնդ, դժուար է հաւատալ, որ մեր հաւաքներուն քեզ պիտի յիշենք անցեալ ժամանակով, եւ շատ դժուար է , որ ստիպուած ենք մենք զմեզ սփոփելու եւ յաճախ կրկնելու՝ «Աստուած հոգիդ լուսաւորէ»:
Վստահ եղիր, որ յիշատակդ միշտ վառ պիտի մնայ մեր բոլորին սրտերուն մէջ:
Հանգիստ աճիւններուդ:
Հողը թեթեւ գայ վրադ, սիրելի՛ Սիմոն:
Սգակիր հարազատ մը`
Մ. Թ.
