ՐԱՖՖԻ ՏԷՄԻՐՃԵԱՆ
– Անձնաթուղթս կորսնցուցած եմ…
– Չհարցուցի, թէ ո՛ւր է անձնաթուղթդ, բայց չես կորսնցուցած, ՍՄ-ին քովն է:
– Այո՛, ուզեց եւ ստիպուած տուի… Քուէս Դաշնակցութեան պիտի տամ եւ ուրիշին չեմ տար, բայց դրամի պէտք ունիմ…
– Քանի մը հարիւր տոլարի համար կ՛արժէ՞ ծախել արժանապատուութիւնդ:
– Վստահ ոչ, չեմ ծախեր. Դաշնակցութեան պիտի քուէարկեմ… Ըսաւ, թէ ծերութիւնս ալ պիտի ապահովէ, ամսական դրամ պիտի տայ…
– Հաւատացի՞ր: Եթէ այդպէս է, գոնէ մէկ ամսական արդէն փոխանցե՞ց:
– Ո՛չ, ըսաւ, թէ ընտրութիւններէն ետք…
– Այո՛, եթէ վաղը յաղթէ արդէն քեզի պէտք չ՛ունենար, իսկ եթէ պարտուի` դրամ չ՛ունենար: Թաղին մէջ ո՞վ հարցերդ լսած եւ փորձած է լուծումներ գտնել, ո՞վ քու եւ ընտանիքիդ ապահովութեան տէրը եղած է, ո՞վ քու իրաւունքներդ պաշտպանած է, ո՞վ քու անմիջական կարիքներուդ հասած է…
– Մեր ակումբը պահած է, Դաշնակցութիւնը պահած է: Վաղը անձնաթուղթս կը բերեմ եւ ձեր քովը կը ձգեմ:
– Անձնաթուղթդ հոնկէ բեր եւ քովդ պահէ, քուկդ է…
Լիբանանի երեսփոխանական ընտրութիւններու նախօրեակին, կարգ մը լիբանանահայ թեկնածուներուն եւ անոնց լծակներուն խոստումները սահման չունին: Անոնք անցնող տարիներուն իրենց միջավայրին մէջ դերակատարութիւն եւ երբեմն նոյնիսկ ներկայութիւն չեն ունեցած, սակայն ընտրութիւններու սեմին փոքր գումարներու դիմաց նոյնիսկ կը խոստանան ապահովել քուէարկողներուն ծերութիւնը` անոնց վստահեցնելով, որ ամսական թոշակ պիտի վճարեն…
Խոստում ծախելու լիբանանեան այս «մշակոյթ»-ը դժբախտաբար նաեւ մուտք գործած է կարգ մը հայ թեկնածուներու մօտ, որոնք հոսկէ ու հոնկէ «որս» կը փնտռեն, հայորդիներուն անձնաթուղթերը իրենց քով կը պահեն: Երեւոյթ մը, որ անօրինական է եւ անընդունելի, եւ կրնայ իրաւական հետապնդումներու շարժառիթ հանդիսանալ:
Լիբանանահայութիւնը չներկայացնող թեկնածուները կը կարծեն, որ հայորդիները չունին ծառաներ ու պահակներ, որոնք երբ կարիքը զգան, ապա իրենց շուրջ համախմբուած անհատները զգաստութեան կը հրաւիրեն: Այս թեկնածուները կը կարծեն, որ կարիքաւորներուն եւ ծերունիներուն դժուարութիւնները կրնան շահագործել` ապահովելու քուէներ: Մեր հայորդիները լաւապէս գիտեն, որ հակառակ առկայ մեծ տագնապներուն եւ դժուարութիւններուն, լիբանանահայ կառոյցները իրենց կարելիութիւններուն եւ կարողականութեան սահմաններէն շատ աւելին կը կատարեն` նեցուկ կանգնելով անոնց ընկերային-տնտեսական բազմաբնոյթ կարիքներուն:
Անցեալին աւելի մեծ կաշառքներով եւ լծակներով փորձեցին լիբանանահայութեան քուէները գնել, բայց չյաջողեցան: Վաղն ալ վստահաբար պիտի չկրնան այդ երազը իրականացնել: Անոնք չեն համոզուիր, որ լիբանանահայութեան քուէն ծախու չէ, անգին է:
Այստեղ հայկական առածը կու տայ խօսուն եւ դիպուկ պատասխանը բոլոր անոնց, որոնք տակաւին իրենց գրաւը կը դնեն փողին եւ խաբէութեան վրայ, եւ կ՛ուզեն անգամ մը եւս փորձ մը կատարել… Պատասխան մը, որ կարիք չունի յաւելեալ լուսաբանութիւններու եւ քննարկումներու:
«Էշը որ էշ է, ինկած տեղը անգամ մըն ալ չ՛իյնար»:
Հասկցողին հազար բարի:
