Օրերս Այնճարի Հայ աւետարանական երկրորդական վարժարանի «Մովսէս Ճամպազեան» սրահին մէջ տիկնանց հերթական շաբաթական պաշտամունքի ընթացքին, վերապատուելի Մովսէս Ճամպազեանի քրոջ` Սոնայի նախաձեռնութեամբ նշուեցաւ վեր. Մ. Ճամպազեանին լոյս յիշատակը: Պաշտամունքը բաղկացած էր երկու բաժիններէ: Այնճարի հայ աւետարանական եկեղեցւոյ երէցկին Նանոր Աղբաշարեանը ուշագրաւ եւ իմաստուն մեկնաբանութեամբ խօսեցաւ կրօնական, հոգեւոր-բարոյական նիւթերու շուրջ: Ներկաները, ըստ աւանդոյթի, հոգեւոր երգերու իրենց երգեցողութեամբ նշանաւորեցին հաճելի մթնոլորտը: Ի յարգանք վեր. Մ. Ճամպազեանի անմար յիշատակին, անոնք երգեցին նաեւ վերապատուելիին ամենասիրած երգերէն մէկը»` «Ամէնքս եղբայրներ ենք, նոյն հօր զաւակներ»: Իսկ վեր. Մ. Ճամպազեանի մասին խօսք արտասանեց հայրենի մտաւորական, գիտութեան դոկտ. Թամար Յովհաննիսեանը: Իր ելոյթի ընթացքին ան մասնաւորապէս նշեց, որ հայաստանցիներուն շատ արտահաճոյ է տեղեկանալ, որ Այնճարի մէջ վեր. Մ. Ճամպազեանին անունով կայ փողոց եւ կայ սրահ: Թամար Յովհաննիսեանը նշեց, որ Մ. Ճամպազեանին անունը յայտնի է հայաստանցիներուն, յատկապէս Գիւմրի քաղաքի բնակիչները անմոռաց կը յիշեն եւ կը յարգեն վերապատուելին, ազգային բարերարին: 1988-ին, Գիւմրիի երկրաշարժէն անմիջապէս ետք, վեր. Մ. Ճամպազեան անձնապէս սատար եղաւ աղէտի գօտիին` ե՛ւ նիւթապէս, ե՛ւ հոգեպէս, ե՛ւ բարոյապէս: Անտարբեր չմնաց վեր. Մ. Ճամպազեանը նաեւ 1991-1993 ցուրտ, մութ, սովահար Հայաստանի կացութեան: Իր խոր մարդկային, նուիրական ազգային մղումներով ան կրկին օգնութեան ձեռք մեկնեց հայրենիքին: Թամար Յովհաննիսեանը նշեց նաեւ, որ այդ տարիներուն Հայաստանի մէջ Հայ աւետարանական ընկերութեան ներկայացուցիչ վեր. Թընէ Լեւոնեանին շնորհիւ` Հայաստանի ժողովուրդը նոյնպէս քաջատեղեակ եղաւ վեր. Մ. Ճամպազեանի ազգային գործունէութեան: Յիշատակելի է նաեւ, ըսաւ Թամար Յովհաննիսեանը, որ 2000-ին, երբ վեր. Ճամպազեանը ֆիզիքապէս հեռացաւ մեզմէ, Հայաստանի նախագահ Ռոպերթ Քոչարեանը եւ Ամենայն Հայոց կաթողիկոսը մեծապէս արժեւորելով վեր. Մ. Ճամպազեանի ազգային գործունէութիւնը` իրենց խոր վշտագին ցաւակցագիրը ուղղեցին Հայ աւետարանական եկեղեցւոյ եւ հանգուցեալի հարազատներուն: Ազգովին անմար պահենք մեր բարերարներուն յիշատակը:
Շնորհակալութիւն Ազդակին որ տպեց այս յիշատակի օրուան մասին։ Պատոելի Մովսէս Ճամպազեանը իմ ամէնա մտերիմ եւ հարազատ ընկերն էր։ Օր չէր անցներ երբ իրարու հետ հեռախօսով չխօսէինք։ Սպիտակի երկրաշարժի օրերուն անընդհատ կը հեռաձայներ ինծի եւ խորհուրդ կառներ։ Ես 1987-ին որպէս Ֆուլպրայթ հաստատութեան կողմէ ղրկուած գիտնական երեք ամիս, ամբողջ ընտանիքիս հետ, դասավանդած էի թէ՚ Պոլիտեխնիկ եւ թէ՚ Եպհ-ի մէջ կառավարման համակարգերու մասին եւ ունէի փորձառութիւն եւ ծանօթութիւն Հայաստանի ժողովուրդինշ մտայնութեան եւ կարիքներուն մասին։ Ան էր որ ամբողջ ամերիկահայ աւետարանական համայնքը ոտքի հանեց եւ օգնութեան կոչ ուղղեց բոլորին։ յն ատեն էր որ իսկապէս հայաստանամէտ մոտեցումը որդեգրուէցաւ անւետարանական համայնքին կողմէ։ Թէեւ ինքը անկէ առաջ իսկ արդէն յատուկ գորգորանքի առարկայ դարձուցած էր Հայաստանի աւետարանական համայնքը եւ ինծի հետ որոշ բաներ ղրկեց Երեւանի աւետարանական եկեղեցուոյ համար 1987-ին։
Շատ բարեխիղճ, ազնիւ, ընկերասէր եւ ազգանոէր անձ մը վաղաժամ բաժնուէցաւ մեզմէ։ Իր յիշատակը միշտ պիտի մնայ ինծի հետ։