Լրագրութեան վարժողական ծրագիրին հերթական հանդիպումը տեղի ունեցաւ երէկ, «Ազդակ»-ի խմբագրատան մէջ:
Ուսուցիչ, հրապարակախօս եւ հրապարակագիր Կարօ Յովհաննէսեան
ծրագիրին հետեւող «Ապագայ լրագրողներ»-ուն բացատրեց յօդուածագրութեան կանոնները` անդրադառնալէ ետք յօդուածներուն տարբեր տեսակներուն:
Ան բացատրեց յօդուածի մը ընդհանուր կառոյցը` նշելով այն յատկանիշները, զորս պէտք է ամբողջացնէ յօդուած մը:
Ան ըսաւ, որ յօդուածագրութեան պարագային պէտք է նիւթին լաւ տիրապետել, անոր խորը թափանցել, ուսումնասիրուած ձեւով աշխատիլ, տեղեկութիւններով հարստացնել զայն, հիմնաւորումներ կատարել ու ապա զանոնք զարգացնել:
Կ. Յովհաննէսեան բացատրեց, որ յօդուածը պէտք է անպայման նպատակ հետապնդէ, յստակ ուղղուածութիւն պարփակէ, ունենայ գրաւիչ խորագիր:
Ան հաստատեց նաեւ կարճ ու յստակ նախադասութիւններով յօդուածներ գրելու անհրաժեշտութիւնը, որպէսզի անիկա դիւրաւ կարդացուի մարդոց կողմէ եւ ըլլայ նպատակաուղղուած:
Այս առիթով Կ. Յովհաննէսեան «Ապագայ լրագրողներ»-ուն յանձնեց յօդուածներու օրինակներ, ինչպէս Շաւարշ Միսաքեանի «Օրեր ու ժամեր» գիրքէն «Լռութիւնը ոսկի չէ» խորագիրը կրող յօդուածը, ինչպէս նաեւ «Ազդակ շաբաթօրեակ»-ի մէջ 1972-ին լոյս տեսած Մուշեղ Իշխանի «Ինչո՞ւ լաւ չեն սորվիր հայերէնը» խորագիրը կրող յօդուածը` լուսարձակի տակ առնելով անոր այժմէականութիւնը:
Հանդիպումին աւարտին տեղի ունեցաւ զրոյց:
