Յ. ԼԱՏՈՅԵԱՆ
«Գասպար Իփէկեան» միաւորի երիտասարդական թատերախումբին ներկայացումը նոր շունչ եւ մթնոլորտ կը բերէ լիբանանահայ թատերական կեանքին մէջ:
Հրայր Գալեմքէրեանի բեմադրութեամբ եւ տասնեակ մը երիտասարդ տղոց ճիգերով բեմ բարձրացած Նիլ Սայմընի «Լէոն»-ի առաջին ներկայացումին ներկայ գտնուեցայ:
Երբ «Յակոբ Տէր Մելքոնեան» թատերասրահէն դուրս ելայ, երեք զգացումներ ապրեցայ:
Ա.- Իբրեւ համազգայնական` նախ հոգեկան մեծ հրճուանք մը ունեցայ, որովհետեւ «Լեւոն Շանթ» կեդրոնէն ծնած ուժերով կրցած էինք իրագործել այս ներկայացումը:
Երգի, նուագի, կերպարուեստի, պարի մարզերէն ետք, այսօր Հրայր Գալեմքէրեանը կու գայ թատերական մարզէն ներս իր առաջին քայլը առնելու:
«Լեւոն Շանթ» կեդրոնի հիմնադիրներուն երազն էր, որ օր մը տեսնեն, թէ մենք մեր ուժերով թատրոն ունենանք, եւ այսօր այդ առաջին քայլը առնուած է:
Բ.- Մթնոլորտ եւ շունչ: Բեմն ու սրահը երիտասարդութեամբ լեցուն ըլլալը իսկապէս գօտեպնդիչ եւ յուսադրիչ երեւոյթ է: Կը հաւատամ, որ մթնոլորտը եւ շունչը մեծ ազդեցութիւն կ՛ունենան սերունդներու դաստիարակութեան վրայ: Կը հաւատամ, որ թափուած ճիգը նոր ծիլեր կ՛արձակէ, եւ նորերը կը ծնին այս մթնոլորտէն: Այս տղաքը յատուկ գուրգուրանքի եւ քաջալերանքի պէտք ունին, որպէսզի նոր սկիզբ մը ունենանք թէ՛ իբրեւ թատրոն, թէ՛ իբրեւ հանդիսատես:
Գ.- Ներկայացումը: Այսօրուան մեր պայմաններուն մէջ եւ մանաւանդ մարդուժի իրապաշտ տագնապին դիմաց` Հրայր Գալեմքէրեանը եւ իր շուրջը հաւաքուած տղաքը` Նժդեհը, Հերմինէն, Անժելինան, Սէրուժը եւ միւսները մէկ ամբողջութիւն մըն էին բեմին վրայ: Նախ` թատրերգութիւնը ոչ թէ սիրած էին, այլ` լաւապէս մարսած, ընտելացած, նոյնացած տիպարներու հետ: Երկրորդ` նոր ոճով եւ հետաքրքրական մէջբերումներով, երաժշտութեամբ, տէքորով, տարազով եւ անցումներու ճկուն ձեւերու որդեգրումով ընդհանուր հաճելի եւ լաւ մթնոլորտ մը ստեղծեցին:
Այս բոլորէն անդին, Համազգայինի Լիբանանի Շրջանային վարչութեան «Գասպար Իփէկեան» միաւորի այս տարուան ներկայացումը խիզախ քայլ մըն է, որպէսզի թատրոն-ժողովուրդ կապը աւելի անմիջական ըլլայ, մանաւանդ` երիտասարդական մակարդակով:
Նոր շունչ եւ ոգի ստեղծող այս նախաքայլը կը մնայ միայն ողջունել եւ մեծ յոյսեր կապել մեր շուրջը դէպի զառիվայր գացող մթնոլորտէն բոլոր մակարդակներու վրայ: