Յ. ԼԱՏՈՅԵԱՆ
Այո՛, Բիւզանդ Թորիկեանի մահով պահ մը բոլորս զգացինք, որ տերեւաթափի վերջին տերեւները կը տեսնենք: Թէեւ ծառը կը մնայ, սակայն տերեւները չկան ալ, եւ կը սպասուի նոր գարնան, որպէսզի վերածաղկի:
Բիւզանդ Թորիկեան կը մարմնաւորէ սերունդ մը, որուն մէջ միութենական հասկացողութիւնը այնքան խոր եւ արմատ ունէր, որ անոնք անանձնական եւ նուիրումով օրինակելի տիպարներ դարձած էին սփիւռքի իրականութեան մէջ:
Համազգայինը, ՀՄԸՄ-ը, ԼՕԽ-ը այն կառոյցներն են, որոնք տասնեակ տարիներ սերունդներ պատրաստեցին: Հայաստանը սիրեցին առանց տեսնելու եւ շնչելու: Եռագոյնը պահեցին առանց վարանելու: Անկախութեան տեսիլքով առյաւէտ հեռացան, սակայն ջահը բարձր պահեցին:
ՀՄԸՄ-ի ընտանիքը կորսնցուց իր միութեան պատմաբանը: Աշխատանք մը, զոր կատարեց տարիներ շարունակ եւ բծախնդիր ու մանրամասնութեամբ պատրաստեց միութեան պատմութիւնը: Միութենական իմաստով եղաւ հանդարտաբարոյ եւ սկզբունքային: Մարդկային իմաստով` բոլորին կողմէ յարգուած:
Ա՛յս սերունդի օրինակով մեծցանք մենք: Ա՛յս սերունդի շուքին տակ հասակ նետեցինք: Անձնապէս ՀՄԸՄ-ական չեմ եղած, սակայն ինծի համար այս սերունդը յարգելի է, եւ մենք բոլորս երախտապարտ պէտք է մնանք անոնց եւ նոյն ոգիով շարունակենք:
Այսօր, մեր օրերուն դժբախտաբար ունինք նիւթականացած եւ մակերեսային երեւոյթներով տարուող եւ Դիմատետրի, նկատուելու եւ երեւնալու մոլութիւններով գերեվարուած սերունդ մը, որ քիչ մը մեծերէն օրինակ առնելով վստահաբար պիտի ազնուանայ:
Հանդուրժողութեան եւ բարձր ոգիի տէր մնալու պակասը կը զգանք: Բան մը, որ այդ սերունդը սորվեցուցած էր մեզի:
Ժամանակը փոխուած է, ժամանակին հետ մարդիկ ալ սկսած են փոխուիլ: Նուիրումի եւ անանձնական զոհաբերութեան, հանդուրժողութեան եւ հաւաքական աշխատելու վերաորակաւորման դասընթացք մը պէտք է կարծես, որպէսզի յարգած ըլլանք այս սերունդի յիշատակը, որպէսզի քիչ մը աւելի միութենականանանք եւ քիչ մը աւելի…
Վարձքդ կատար:
