Լիբանանի Անկախութեան տօնին նշումը համեմատաբար աւելի գօտեպնդիչ եւ յուսադրիչ պայմաններու մէջ կը կայանայ: Նախագահական աթոռի թափուր մնալը լիբանանեան պետութիւնն ու հասարակութիւնը զրկած էին նաեւ ա՛յս տօնը համալիբանանեան տարողութեամբ նշելու տարրական պարտաւորութենէն եւ իրաւունքէն:
Հիմա, նորընտիր նախագահով եւ նոր նշանակուած վարչապետով, բայց տակաւին չկազմուած կառավարութեամբ, լիբանանեան պետական համակարգը կը դիմաւորէ լիբանանեան բանակի շքերթը:
Միայն այնտեղ չէ, որ Անկախութեան օրուան հիմնական տօնակատարութիւնը կը նոյնանայ ռազմական տողանցքով: Ի վերջոյ, պարզ ճշմարտութիւն է, որ պաշտպանական համակարգին շնորհիւ է, որ ազգերը կ՛անկախանան եւ երկիրները մաս կը կազմեն միջազգային ընտանիքին իբրեւ անկախ պետականութիւն: Առանց այդ երաշխիքին որեւէ անկախութիւն չի տոկար շրջակայ իրադարձութիւններուն, գերտէրութիւններու ախորժակներուն եւ տարածաշրջաններու նկատմամբ կիրարկուող աշխարհաքաղաքական ծրագիրներուն:
Անկախութիւնը գերակայ արժէք է, առանց որուն ազգի արարումն ու զարգացումը կը մնայ թերի: Այդ գերակայ արժէքին երաշխաւորը, պահապանը բանակն է, որ ոչ միայն կը ստանձնէ երկրի տարածքային ամբողջականութեան անսասան մնալը, այլ նաեւ որեւէ զինուորական ոտնձգութիւն, թափանցման փորձ կը կանխարգիլէ:
Արտաքին ներշնչումները, միջամտութիւնները, հովանաւորչութիւնները, երբեմն օժանդակութեան եղանակով, երբեմն մշակութային տարազի տակ, երբեմն կրթական մեթոտաբանութիւն հրամցնելու ուղղութեամբ, երբեմն ուղղակի ֆինանսական, յաճախ ալ կոշտ զինուորական տեսքով ի վերջոյ ազդեցութեան գօտիներ ստեղծելու, քաղաքականութիւն յաջողցնելու համար պարարտ ենթահող պատրաստելու կը միտին:
Զանազան տեսակի օժանդակութիւնները բարեսիրական նպատակ չեն հետապնդեր: Բարեսիրական տեսքով, սակայն ըստ էութեան քաղաքական նպատակներով կատարուող օժանդակութիւնները տեղ մը հարուած են երկրի անկախութեան: Երբ մտայնութիւն, մտածելու եղանակ ձեւաւորելու կը միտին անոնք, երկար շունչի վրայ անպայման կը հարուածեն զուտ ազգայինը, այս պարագային լիբանանեանը` լեզուով, կրթութեամբ, մասնագիտութիւններով, մշակոյթով, ընկալման փիլիսոփայութեամբ:
Ասոնք առաջին, կարճաժամկէտ կտրուածքով անմիջականօրէն այնքան սուր կերպով զգալի չեն դառնար: Յաճախ ալ կ՛ողջունուին իբրեւ այս կամ այն երկրի ու պետութեան կողմէ լիբանանեան պետութեան եւ հասարակութեան նկատմամբ բարի կամեցողութեան դրսեւորում:
Սակայն երկարաշունչ ուղղութիւններու վրայ, յետադարձ գիտակցութեամբ է, որ անդրադարձում կը կատարուի այն զիջումին, որ եղած է տուեալ ոլորտի պարագային ազգայինի հաշուոյն:
Այսպէս եղած է դարերու ընթացքին, երբ ամէն անգամ որեւէ պետութիւն զինուորական գերակայութիւն հաստատելու իր փորձին մէջ ձեռնարկած է կրօնական թէ մշակութային ազդեցութիւն ու քաղաքակրթութիւն ծաւալելու ծրագիրին` հարուածելով այլոց անկախութիւնը:
Լիբանանը ազդեցութեան գօտիներու տարրալուծարանի վերածուած էր: Համայնքներու, դաւանանքներու խայտաբղէտութիւնն ու այդ խայտաբղէտութեան վրայ օրինականացած ու նուիրականացած միջհամայնքային համակարգը իր առաւելութիւններով հանդերձ տեղի տուած էր թափանցման, կամ ազդեցութեան գօտի ձեւաւորելու պարարտ ենթահողի կայացման:
Լիբանանեան անկախութիւնը զինուորական երաշխիքներով պահելու առընթեր, անհրաժեշտութեան առջեւ է ազդեցութեան գօտիներու տարրալուծարանի իր կարգավիճակը շրջելու: Իսկ այս հրամայականը կը վերաբերի տարբեր ոլորտներու: Որպէսզի ո՛չ միայն ներքաղաքացիական լարուած կացութիւնները կանխուին, այլ նաեւ աւելի հեռակայ նպատակով ըստ էութեան չհարուածուի Լիբանանի անկախութիւնը:
