Ազգային ազատ հոսանք կուսակցութեան անդամներն ու համակիրները Պաապտայի ճամբուն վրայ նշեցին 13 հոկտեմբեր 1990-ի յիշատակը` ներկայութեամբ նախարարներու եւ երեսփոխաններու:
Նարնջագոյն դրօշակներով եւ «ժեներալ»-ին յատուկ ինքնաշարժի ճչակներու եղանակով Մեթնի, Քեսրուանի, Զահլէի, Ժեզզինի եւ լիբանանեան տարբեր շրջաններու մէջ ապրող հազարաւոր աունականներ ուղղուեցան Պաապտա` մասնակցելու համար 13 հոկտեմբերի յիշատակին նուիրուած ձեռնարկին: 13 հոկտեմբերի նահատակներուն յիշատակին կատարուեցաւ հոգեհանգստեան արարողութիւն` քրիստոնէական եւ իսլամական աղօթքներով:
Ազգային ազատ հոսանք կուսակցութիւնը այդ առիթով ընդհանուր կարգախօս որդեգրած էր հետեւեալը. «Ազգային ուխտը կ՛ըլլայ կամ գոյութիւն չ՛ունենար… Լիբանանը»:
Փոփոխութիւն եւ բարեկարգում համախմբումի նախագահ, երեսփոխան զօր. Միշել Աուն նշեց, որ այս առիթով իր յիշողութիւնը կ՛երթայ 26 տարի առաջ, երբ հայրենիքը պաշտպանելու համար երդուեալ տղաք նահատակուեցան` իրենց հողը պաշտպանելու ի խնդիր:
«Սակայն զէնքի ընկերներ եւ հարազատներ կորսնցնելու դառն յիշողութիւնը կը համակուի այդ նահատակներով հպարտանալու զգացումով` նկատի ունենալով, որ անոնք իրենց գերագոյնը զոհեցին` ի սէր հայրենիքի ազատութեան եւ լիբանանցի ժողովուրդին արժանապատուութեան: Անոնց թափած արիւնը պիտի ըլլայ մեզ առաջնորդող փարոսը, եւ անոնք պիտի ըլլան մեր խղճին ձայնը եւ մեզմէ պիտի պահանջեն շարունակել իրենց սկսածը, մինչեւ որ իրականանայ երազը», շեշտեց ան:
Զօր. Աուն նշեց, որ իրենց երազը կը մնայ սահմանադրութեան, Ազգային ուխտին եւ օրէնքներուն նկատմամբ յարգանքը` ձգտելով լիբանանեան պետութեան կերտումին:
Ան շեշտեց, որ իրենց մխիթարութիւնը այն է, որ հոգեբանական պատերազմները եւ յոռեգոյն պայմանները չեն կրցած տապալել իրենց դատին նկատմամբ հաւատարմութիւնը եւ այդ դատը իրականացնելու յանձնառութիւնը: «Մեզի համար մխիթարութիւն է նաեւ այն, որ հսկայ դատերը չեն յաղթեր առանց իրենց վիճակուած խաչը կրելու, իսկ առանց նահատակներուն կատարած զոհաբերութեան անկարելի էր, որ երկիրը ազատագրուէր», հաստատեց զօր. Աուն:
Նշենք, որ զօր. Աունի փոխանցած պատգամէն առաջ խօսք առաւ նաեւ Ազգային ազատ հոսանք կուսակցութեան ղեկավար, արտաքին գործոց նախարար Ժըպրան Պասիլ, որ յայտնեց, թէ առանց հաւասարութեան ուխտի եւ իսլամ ու քրիստոնեայ գոյակցութեան, Լիբանանը չի կրնար մեր երկիրը ըլլալ: «Մենք կ՛ուզենք երկիր մը, որուն առաւելութիւնը իր պատգամ ըլլալու իրողութիւնն է եւ որուն զաւակներուն ինքնութիւնը անկարելի է փոխարինել գաղթականներով:
«Մեր երազը այն է, որ զօր. Աուն նախագահական պալատի պատշգամին կանգնի ու երկրին բոլոր ղեկավարներուն ներկայութեան ժողովուրդին փոխանցէ իր խօսքը` սկսելով իր հետեւեալ բառերով. «Ո՛վ Լիբանանի հոյակապ ժողովուրդ»: Մեր երազն է, որ լիբանանցիները շարունակեն ազգային համերաշխութեամբ գոյատեւել` ընդունելով ուրիշը, մերժելով ՏԱՀԵՇ-ը եւ սպաննելով ՏԱՀԵՇ-ական մտայնութիւնը», հաստատեց Պասիլ` աւելցնելով, որ իրենք` իբրեւ Ազգային ազատ հոսանք կուսակցութիւն, պիտի պայքարին ի խնդիր այդ երազին իրականացման, նոյնիսկ եթէ ոմանց կողմէ այդ երազը յանցանք նկատուի:
