Հինգշաբթի, 2 յունիս 2016-ին Համազգայինի «Լիւսի Թիւթիւնճեան» ցուցասրահին մէջ բացումը կատարուեցաւ Նիքոլ Պերժոն-Պուլտուքեանի ցուցահանդէսին ներկայութեամբ մեծ թիւով հայ թէ օտար արուեստագէտներու եւ արուեստասէրներու:
Այս առիթով բացման խօսքը արտասանեց ցուցասրահի անձնակազմէն Սիւզի Տէրտէրեան: Ան յայտնեց, որ Պուլտուքեանի ցուցահանդէսը, որ տարածուած է ցուցասրահի երկու յարկերուն վրայ, հարազատօրէն կ՛արտացոլացնէ արուեստագէտին աշխուժ եւ կենսունակ գործունէութիւնը:
Ապա ֆրանսերէնով խօսք առաւ Համազգայինի Մ. եւ Հ. Արսլանեան ճեմարանի տնօրէն Տիգրան Ճինպաշեան: Ան յայտնեց, որ արուեստագէտ Պուլտուքեանի գործերը այս ցուցահանդէսի ընթացքին կարելի է բաժնել երեք մասի: Անոնք հոս են ահաւասիկ. «Մենին» (Վելասքեսի տիպարներէն), որոնք կ՛արտայայտեն միաժամանակ վայելչագեղութիւն ու ստոյգ կեցուածքի պրկում` հարկադրուած հանդերձներէն ու անհամեմատ յարդարանքներէն, ինչպէս են` Վելասքեսի պաստառին նշանաւոր «Մենին»-ը:
Ան աւելցուց, որ երկրորդ բաժինով արուեստագէտին մօտ ի յայտ կու գայ պատմուածքներու, վէպերու, աւանդավէպերու, հեքիաթներու ընդհանուր բովանդակութիւններէն ազդեցութիւն մը, իսկ երրորդ բաժինով` մարդկային յարաբերութիւններու ընդհանուր պարունակ մը, եւ այդ երկուքը մէջտեղ կու գան անձնաւորութիւններու քանդակով: Ան աւելցուց, որ իւրաքանչիւր արուեստագէտ իր գործով մտածում մը կամ յուզում մը կը յառաջացնէ մեր մէջ, եւ իրաւամբ այս քանդակներուն մէջ ոմանք յուզում եւ ոմանք մտածում է, որ կը դրսեւորեն, եւ արուեստագէտը իր գործերով մեզի հետ կը խօսի հարազատ ու անկեղծ:
Աւարտին իր խօսքը արտասանեց արուեստագէտ Նիքոլ Պուլտուքեան, որ յայտնեց, թէ սոյն ցուցահանդէսը կը վկայէ վերջին չորս տարիներու իր ստեղծագործական արկածախնդրութիւնը: Ահաւասիկ հոս են իր գեղարուեստական գործերը, որոնք շինուած են թրծուած կաւէ կամ կաւ-աւազաքարէ, այլակերպուած ռետինէ կամ փոխակերպուած անագապղինձէ: Մատրիտի «Փրատօ», ապա Պարսելոնայի «Փիքասօ» թանգարաններու այցելութենէն ետք սկսած է յղանալ իր «Մենին»-ը:
Արուեստագէտը իր փորձառութեամբ կը ստեղծագործէ ժամանակակից գործեր եւ անոնց կու տայ ներկայ օրերու նկարագիր:
Քանդակագործ Պերժոն յայտնեց, որ իր գործին մէջ կան նաեւ նշանաւոր անձեր, առասպելական մանրավէպերու եւ վէպերու հերոսներ, որոնք խինդով ու խանդավառութեամբ ուղղաշաղուած են իր մանկութեան: Արուեստագէտը աւելցուց, որ ինք ուզած է վերագտնել եւ վերականգնել զանոնք այնպէս, ինչպէս որ անոնք տպաւորուած են իր յիշողութեան մէջ. այսպէս ծնունդ առած են` «Լը փըթի փրենս», «Սիրանօ տը Պերժերաք», «Տորիան Կրէյ», «Փօ տ՛ան», «Պլանշ նեժ»…
Ան յայտնեց, որ նախընտրած է առանձնաշնորհել «խումբը» առանձին անհատէն: Իւրաքանչիւր քանդակ կը բաղկանայ 2, 3 կամ 4 անձերէ, որոնց միաւորումը կը կազմէ ամբողջութիւն մը:
Վերջաւորութեան ան հաստատեց, որ այս ցուցահանդէսով կը փակուի իր մօտ ստեղծագործութեան առաջին փուլ մը եւ արդէն կը սկսի նորը: