ՍԱԼԲԻ ՏԷՅԻՐՄԵՆՃԵԱՆ
Մենք` հայերս, այո՛, 24 ապրիլ 1915-ի յիշատակով կ՛ապրինք:
Հայկական դպրոցի մէջ ուսանելով` սորվեցանք Հայաստանի մասին, երգեցինք Արարատ լերան մասին եւ մեր մանկական երազներով ուզեցինք յաղթել թուրքերուն:
Հիմա մեր ընտանիքը կը մեծնայ: Սերունդ բառը խիստ ծանր բառ մը կը թուէր առաջ, բայց հիմա տարբեր է ընկալումը, երբ փոքր քոյրս անուշիկ աղջնակ մը ունեցաւ, մայրս եղաւ մեծ մամի եւ մեծ մայրս ունեցաւ ծոռ եւ անոր կ՛երգէ «Այբ, բեն, գիմ… Հայերէն է հայերէն շուտով սովորենք»: Եւ մենք կը շարունակենք մեր երթը` իբրեւ հասուն մարդիկ եւ իբրեւ հայ:
Ընթերցանութեանս ընթացքին հանդիպեցայ այս փիլիսոփային: Անունն է Էտմընտ Պըրքէ, որ կ՛ըսէ. «Մարդիկ, որոնք առջեւ` իրենց գալիք սերունդին պիտի չնային բնաւ ետեւ իրենց նախահայրերուն չեն նայած»:
Այո, մենք մեր անցեալին նայելով` կը շարունակենք մեր հայ սերունդներով ապրիլ եւ գոյատեւել: Կը յիշենք մեր մեծ մօր կեսուրը, որ Տէր Զօրէն Լիբանան հասած էր: Այդ քաջ կնոջ անունն էր Պոեկանա: Ան երեսուն տարեկան հարս մըն էր, երբ մանուկ մը կռնակին` կը քալէր Տէր Զօրի մէջ: Ան անուս էր, բայց թրքերէն լաւ գիտէր: Բայց մանուկը կը մահանայ: Ան ունէր ուրիշ զաւակներ:
Իր հարսին անունն է Եղիսաբէթ, որ Ժիպէյլի որբանոցը կը տարուի պատուելի Ահարոնեանին կողմէ, որ հայ որբերը կը հաւաքէր ու ուսում կը ջամբէր անոնց: Ան կու գայ Պէյրութ, կ՛ամուսնանայ ու կը դառնայ մեծ մօրս մայրը: Մենք իր անունը Ճերմակ նէնէ դրած էինք: Դժբախտաբար ան կը դրուի ծերանոց, իսկ Պոեկանան կ՛ապրի մինչեւ 99 տարեկան:
Այս է մեր հայու մասնակի պատմութիւնը: Մենք` հայերս կանք ու պիտի մնանք, որովհետեւ գիտենք անցեալին նայելով` ընթանալ դէպի ապագայ:
